"We all have "demons" in our lives, cuttings oneself or starving oneself for examples. Staying Strong is when you are standing against the "demons" and fighting the urge to cause yourself anymore harm or pain. Stay Strong and believe in yourself. You can make it through it."

Inspiration and Hope

                                     
           About Inspiration and Hope

Υπομονή..

Σ' αυτή τη ζωή μιας και δεν είναι τίποτα  σίγουρο και δεδομένο, πρέπει κάθε μέρα να δείχνουμε την αγάπη και την αφοσίωση μας στα αγαπημένα μας πρόσωπα αφού δεν ξέρουμε πότε θα είναι η τελευταία φορά που θα τα αντικρίσουμε.

Χωρίς λόγια!

https://youtu.be/-RYlAPjyNm8

Μικρή Άννυ..

Τις τελευταίες μέρες όλοι μας (μάλλον) παρακολουθούμε με αποτροπιασμό τις εξελίξεις για την φρικτή δολοφονία της τετράχρονης. Πληροφορίες και λεπτομέρειες που δεν τις χωρά ο ανθρώπινος νους.. Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και αστυνομία σοκαρισμένοι πλέον, πληροφορούν το ευρύ κοινό πως μπορεί να μεταδοθεί δημοσίως μόνο το 20% από την κατάθεση του πα-τέρα.

Δεν θα ήθελα ούτε να σχολιάσω αλλά ούτε και να επαναλάβω τα λόγια που ακούμε ασταμάτητα από τα Μέσα μιας και δεν θέλω σε καμία περίπτωση να καταντήσω κουραστική. Ο μόνος λόγος που δημοσιεύεται το εν λόγω κείμενο είναι για να εκφράσω την απογοήτευση μου για το συμβάν αλλά και για να εκθέσω κάποιους προβληματισμούς ως φυσική απόρροια του γεγονότος. 

Τι έγινε τελικά και απομακρυνόμαστε από την ανθρώπινη μας ιδιότητα όλο και περισσότερο;;  

Θεωρώ πως για την δολοφονία της μικρής δεν ευθύνεται μόνο το "χέρι" που της αφαίρεσε τη ζωή.. Το χέρι του "οπλίστηκε" καιρό πριν.. Από τότε που ακούγονταν οι φωνές της μικρής αλλά κανείς δεν ενδιαφερόταν να κάνει κάτι. Ένα τηλεφώνημα στις κοινωνικές υπηρεσίες και η έκβαση της υπόθεσης ίσως να ήταν πολύ διαφορετική. Και τώρα κατόπιν εορτής όλοι σοκαρισμένοι πλέον, κάτι έχουν να πουν για το γεγονός. Στην τελική όμως όλοι συνένοχοι είμαστε.

Και δεν είναι η πρώτη φορά. Αρκετές φορές θα μπορούσαμε να βοηθήσουμε μα δεν το κάναμε με την δικαιολογία του "που να μπλέκω τώρα με αστυνομίες.. καλά δεν είμαστε, βολεμένοι στα σπίτια μας;;" (έτσι δεν είναι;) Τότε γιατί μετά από κάποιο τραγικό γεγονός το παίζουμε και καλά σοκαρισμένοι; Η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων ήταν. Κακά τα ψέματα ο χρόνος δεν γυρνάει πίσω, μια αθώα ψυχούλα που δεν έφταιξε σε τίποτα πλήρωσε το τίμημα και κανείς δεν έκανε κάτι για να αποτρέψει τον "πατέρα" όσο ήταν καιρός. Τώρα πια όσα λόγια παρηγοριάς κι' αν γράψουμε στα κοινωνικά δίκτυα το παιδάκι δεν γυρνάει.

Αφού όλοι μας σοκαριστήκαμε από το τραγικό συμβάν, καλό θα ήταν, από δω και πέρα να κοιτάξουμε τι γίνεται και στην δικιά μας γειτονιά και ελπίζω να μην σοκαριστούμε και πολύ μόλις αντιληφθούμε πώς υπάρχουν πολλές υποθέσεις όμοιες με της μικρούλας που χάθηκε. Δυστυχώς, η ενδοοικογενειακή βία είναι ένα φαινόμενο που παίρνει τρομερές διαστάσεις. Απλώς μιας και είναι κάτι λυπηρό και δεν είναι και κάτι που μας αφορά άμεσα, κλείνουμε τα αυτάκια και τα μάτια μας μέχρι να πληροφορηθούμε από τα Μέσα για ακόμη ένα τραγικό τέλος. Μόνο τότε, θα ασχοληθούμε λιγάκι, γράφοντας κάτι στους λογαριασμούς μας στα κοινωνικά δίκτυα και μετά πάλι από την αρχή..

Τέλος πάντων.. αν όντως στενοχωρηθήκαμε για το αγγελούδι που έφυγε με τόσο φρικτό τρόπο από τη ζωή, ας κάνουμε κάτι για να χαρεί από εκεί ψηλά.. Μια ματιά να ρίξουμε γύρω μας, σίγουρα θα δούμε πολλά τρομοκρατημένα αγγελούδια όπου στα ματάκια τους καθρεφτίζεται η μικρή Άννυ. Όταν λοιπόν εντοπίσουμε κάποιο από αυτά ας το βοηθήσουμε παίρνοντας τηλέφωνο τις αρμόδιες κοινωνικές υπηρεσίες. Κρίμα δεν θα είναι να κλείσουμε για ακόμη μια φορά τα μάτια μας και μετά από λίγο καιρό να πληροφορηθούμε για κόμη έναν τραγικό θάνατο;; 

Τότε τα κροκοδείλια δάκρυα μας δεν θα έχουν πια θέση και ένοχοι θα πρέπει να κριθούμε όλοι εμείς που επιτρέψαμε για ακόμη μια φορά να αφαιρεθεί τόσο άδικα ακόμη μια αθώα ψυχούλα από κάποιο ανθρωπόμορφο τέρας.

Ξοδεμένες ζωές..

Στην κοινωνία που ζούμε οι άνθρωποι γύρω μας, άχρωμοι πια, αλλάζουν με ραγδαίους ρυθμούς πιστεύοντας πως για να μπορέσεις να επιβιώσεις στην “ζούγκλα” όπου ζούμε οφείλεις να αλλάξεις, να γίνεις όσο πιο σκληρός γίνεται, προκειμένου ν’ αντέχεις. Ο καθένας αγωνίζεται για να μπορέσει να ξεπεράσει τον άλλον, να είναι αυτός ο καλύτερος και δεν είναι λίγες οι φορές όπου στον βωμό της προσωπικής του επιτυχίας δεν διστάζει να ποδοπατήσει όποιον του φανεί εμπόδιο. Χάνοντας το πραγματικό νόημα της ζωής πολλοί ξοδεύουν ολόκληρη τους τη ζωή ξεχνώντας να ζήσουν.. Τραγική ειρωνεία..

Τι γίνεται λοιπόν όταν καταφέρεις ν’ αλλάξεις τόσο πολύ που ο καινούριος σου εαυτός, ουδεμία σχέση έχει με το τι πραγματικά είσαι; Όταν ο εαυτός που εσύ ο ίδιος δημιούργησες δεν σου μοιάζει πια καθόλου και περνάς ολόκληρη σου τη ζωή μέσα στο ψέμα και την υποκρισία; Μα φυσικά σπουδάζεις, εκπαιδεύεσαι και εργάζεσαι στον τομέα που θα σου αποφέρει τον υψηλότερο μισθό, το ακριβότερο σπίτι και αμάξι και φυσικά κάπως έτσι θεωρείσαι επιτυχημένος. Τι σημασία έχει λοιπόν η ελευθερία και η ευτυχία στη ζωή σου, όταν με την golden card σου είσαι σε θέση να αγοράσεις όποιο υλικό αγαθό γουστάρεις;

Έτσι κι αλλιώς έμαθες να ζεις, αγνοώντας πως τα χρόνια σου είναι μετρημένα εδώ.

Αλήθεια.. πόσοι από αυτούς τους επιτυχημένους είναι πραγματικά ευτυχισμένοι; Πότε ήταν η τελευταία φορά που ονειρεύτηκαν και πότε ήταν η τελευταία φορά που γέλασαν με την ψυχή τους; Μάλλον τότε που κοίταζαν τους συνανθρώπους τους στα μάτια και όχι στο πορτοφόλι. Τότε που κύριο μέλημα τους ήταν η ευτυχία και όχι η ατελείωτη εργασία προς τέρψη της ματαιοδοξίας τους. Τότε που σημασία είχε η προσφορά στον συνάνθρωπο και όχι η προαγωγή.

Χάνοντας εντελώς το νόημα της ζωής, οι περισσότεροι ζούμε λες και ο χρόνος δεν κυλά σαν νεράκι.. Λες και είμαστε άτρωτοι, αθάνατοι! Λυπηρό, αλλά καιρός είναι να αντιληφθούμε πως ο χρόνος που έχουμε στη διάθεση μας είναι πολύ λιγότερος από αυτόν που νομίζουμε και ας μην το καταλάβουμε όταν δεν θα μπορούμε να κάνουμε τίποτα πια γι’ αυτό. Κρίμα δεν θα είναι αν διαπιστώσουμε, πολύ αργά πια, όταν δεν θα είμαστε σε θέση να αλλάξουμε τα πράγματα, πως για μια ολόκληρη ζωή ικανοποιούσαμε τις ανάγκες της οικογένειας, της κοινωνίας, της ματαιοδοξίας και της πλεονεξίας που διακατέχει την εποχή μας ξεχνώντας να βρούμε την ευτυχία μέσα από τα όνειρα που κάναμε, πριν μας καταπιεί το σύστημα της κοινωνίας μας;

Και κάπως έτσι, φεύγετε χωρίς να έχετε ζήσει, διασκεδάσει, γελάσει, ονειρευτεί όπως σας αξίζει..

Γιατί πολύ απλά στον βωμό της γνώμης και αποδοχής των άλλων (τι θα πει ο κόσμος δηλαδή!) ξεχάσατε τις δικές σας ανάγκες, τα δικά σας όνειρα. Διπλοκλειδώσατε σε ένα συρτάρι όρους και έννοιες όπως αγάπη, φιλία, παιδικότητα, χαρά, ξεγνοιασιά και πετάξατε και το κλειδί μην τυχόν μπείτε στον πειρασμό να το ανοίξετε ξανά. Φορέσατε και την μάσκα του επιτυχημένου επαγγελματία, για πιο σίγουρα αποτελέσματα δηλαδή, και σίγουροι πια δουλεύεται ατελείωτες ώρες προς ικανοποίηση της ματαιοδοξίας σας.

Μόνο που τα χρόνια πέρασαν και αυτή η χιλιοφορεμένη μάσκα έγινε ένα με το δέρμα σας.. Θέλει πολλή προσπάθεια να βγει τώρα πια.. Δε βαριέσαι; Ποιος έχει το κουράγιο και την τόλμη να το κάνει; Όποιος τα καταφέρει όμως, θα μπορέσει ξανά να χαμογελάσει με ευχαρίστηση και γιατί όχι.. να ονειρευτεί..

Στο κάτω κάτω μια απόφαση είναι να μπορέσεις να γίνεις πραγματικά ευτυχισμένος.. Γιατί όλοι την αναβάλλουν για αργότερα;

"Καλό παιδί.."

“Καλό παιδί” λοιπόν… Ωραίο το να ακούς συχνά για το πόσο καλός είσαι, όμως όταν μένεις μόνος σου είσαι στ’ αλήθεια τόσο ευτυχισμένος όσο φαίνεσαι;;  Ή μήπως χάνεις μέρος του εαυτού σου προσπαθώντας  να ευχαριστείς τους άλλους;; Κακά τα ψέματα, πολλές φορές καταπιέζεις τα θέλω και τα συναισθήματα ούτως ώστε να μην φέρεις κανέναν σε δύσκολη ή δυσάρεστη θέση.

 Σίγουρα όλοι μας γνωρίζουμε τουλάχιστον ένα “καλό παιδί” για το οποίο πάντοτε μιλάμε με τα καλύτερα λόγια.

 Αυτό που δεν γνωρίζουν οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, είναι πώς αυτά τα άτομα τις πιο πολλές φορές αποσιωπούν αυτά που πραγματικά νιώθουν φοβούμενοι πώς θα στενοχωρήσουν ή ακόμη χειρότερα θα πληγώσουν κάποιον από το στενό τους περιβάλλον.

Γι’ αυτό, όταν κλείνουν οι πόρτες και μένουν με μόνο σύμμαχο τον εαυτό τους διαπιστώνουν πώς το μόνο που καταφέρνουν με αυτή τους την στάση είναι να δίνουν τα πάντα χωρίς να παίρνουν απολύτως τίποτα!

Το να είσαι καλός σε φορτώνει με την ευθύνη πώς ποτέ και κανείς δεν πρέπει να στενοχωρηθεί εξαιτίας σου, ασχέτως αν αυτό για σένα είναι αβάσταχτο.

 Γι’ αυτό τον λόγο από καθαρά προσωπική τους επιλογή πληγώνουν τους εαυτούς τους, αφού ότι αρνητικό μπορεί να τους συμβεί το κρατάνε μέσα τους αδυνατώντας να το εξωτερικεύσουν.

Δεν είναι τυχαίο που τα “καλά παιδιά” ταυτοχρόνως είναι και τρομερά ευαίσθητοι χαρακτήρες οι οποίοι “θάβουν” βαθιά μέσα στις ψυχές τους ότι τους έχει στενοχωρήσει αλλά και ότι τους έχει πληγώσει βαθιά. Φυσικά, τα άτομα που προξένησαν πόνο σε αυτά τα παιδιά δεν το έχουν μάθει ποτέ. Ένα τέτοιο παιδί δυστυχώς ή ευτυχώς, (μάλλον δυστυχώς) δεν μπορεί με τίποτα να τους κρατήσει κακία παρά μόνο παράπονο. Ένα παράπονο που δεν θα το μάθουν ποτέ, τρέμοντας στην ιδέα πώς μπορεί να προξενήσουν πόνο σε κάποιον άλλον εκτός από τον ίδιο τους τον εαυτό.

Αναμφίβολα η συγκεκριμένη στάση ζωής είναι τουλάχιστον αυτοκαταστροφική αφού ποτέ δεν μπορείς να είσαι ο πραγματικός σου εαυτός. Σίγουρα όμως, η υπερβολική καλοσύνη δεν βοήθησε ποτέ κανέναν και πουθενά!

Εάν είσαι “καλό παιδί” και τυχαίνει να διαβάζεις το εν λόγω κείμενο αυτό, έχω να σου πω πώς όταν προσπαθείς αδιάκοπα να είσαι αποδεκτός και αγαπητός σε όλους δεν θα σε βοηθήσει στο να είσαι και ευτυχισμένος.

Αντιθέτως.. Για να είσαι πραγματικά ευτυχισμένος οφείλεις να είσαι πάντοτε ο εαυτός σου ακόμη κi αν κάποιες φορές αντιδράσεις και λιγάκι “άσχημα” σε κάποιον που σε πλήγωσε, σε κάποιον που στην τελική αργά ή γρήγορα θα πάρει αυτό που του αξίζει.

Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι ένα δύσκολο κομμάτι στις μέρες μας. Όλοι κοιτάνε πρώτα πώς θα είναι αυτοί καλά χωρίς να τους ενδιαφέρει το “κακό” που μπορεί να σου προξενήσουν. Γι’ αυτό λοιπόν, οφείλουμε να λέμε την ίδια στιγμή αυτό που πραγματικά θέλουμε και έχουμε να πούμε,  χωρίς να βασανιζόμαστε για το αν θα είμαστε αποδεκτοί από όλους.

"Κάποιες φορές.. Τι γίνεται με την αγάπη και τον έρωτα;;

Και ξαφνικά ερωτεύεσαι.. Σχεδόν ξεχνάς ποιος ήσουν πριν, λες και ξεκινάς πάντα από την αρχή.. κάθε φορά! Λες και δεν υπήρξες πριν από την “τυχαία” συνάντηση.  Σιγά – σιγά αρχίζεις να υποβάλλεις τον εαυτό σου σε ψυχοφθόρες διαδικασίες, όπως το να μην μπορείς με τίποτα να ησυχάσεις, αφού ότι λες, ότι κάνεις αλλά και ότι σκέφτεσαι, περιτρυγυρίζεται γύρω από αυτόν.

Δυστυχώς ή ευτυχώς με την πάροδο του χρόνου,  ο έρωτας κάποια στιγμή σου “τελειώνει” και επιτέλους νιώθεις ανακουφισμένος πια αφού το να μένεις για μεγάλο χρονικό διάστημα ερωτευμένος είναι τουλάχιστον αυτοκαταστροφικό.

Ωραίο το να είσαι ερωτευμένος δεν λέω  όμως σκεφτείτε τι θα γινόταν αν δεν μπορούσαμε να σκεφτούμε, να κοιμηθούμε, να λειτουργήσουμε  σε “φυσιολογικά” επίπεδα για μια ζωή.. Αβάσταχτο δεν θα ήταν; Μ’αυτό τον τρόπο θα “διαλυόμασταν” αργά και βασανιστικά!

Όταν λοιπόν, ξεθυμάνει ο έρωτας κάποιες φορές (γιατί όλους τους κανόνες υπάρχουν και οι εξαιρέσεις!) έρχεται το πιο όμορφο, το πιο  “καθαρό” συναίσθημα, η αγάπη. Τότε λοιπόν, έρχεται ο καιρός που δεν περιμένεις να πάρεις τίποτα, παρά μόνο την προσοχή του αγαπημένου σου προσώπου.

Το μόνο που θέλεις είναι να σε αφήσει να του δώσεις όσα πιο πολλά μπορείς, όπου η μόνη επιβράβευση που περιμένεις είναι ένα μεγάλο χαμόγελο του οποίου ο λόγος δεν θα είναι άλλος από εσένα, από την ύπαρξη σου στην ζωή του.

Και το καλύτερο; Η αγάπη δεν χάνεται ξέρετε, όσα χρόνια κι αν περάσουν, ότι κι αν συμβεί. Εξακολουθείς να αγαπάς τον άλλον, έστω κι αν δεν υπάρχει πια στην ζωή σου, έστω κι αν επιλέξατε να πάρετε διαφορετικούς δρόμους, ακόμη κι αν έχετε να βρεθείτε μήνες ή ακόμη και χρόνια ολόκληρα. Αντιλαμβάνεσαι πως αγάπησες πολύ, άνευ όρων κάποιον, όταν εύχεσαι να είναι πάντοτε καλά, όπου κι αν βρίσκεται, όσο μακριά κι αν είναι από εσένα.

Δύσκολο πράγμα η αγάπη, ιδίως στις μέρες μας. Μπορεί να λέμε σχετικά εύκολα πώς αγαπάμε κάποιον όμως σπάνια το εννοούμε.  Όταν όμως “φύγει” από την ζωή μας ο άνθρωπος που όντως αγαπήσαμε ,πονάει πολύ, τόσο που νομίζουμε πως δεν έχει τίποτα πια ουσία,σημασία και σκοπό. Η καρδιά μας “σπάει” σε χίλια κομμάτια όπου για αρκετό χρονικό διάστημα φαντάζει τουλάχιστον ουτοπικό πώς κάποτε θα καταφέρουμε να την συναρμολογήσουμε ξανά.

Ο χρόνος όμως ποτέ δεν μας αφήνει να πονάμε για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. Σιγά-σιγά αντιλαμβανόμαστε πως όπως περνάνε όλα, περνάει κι’αυτό. Έτσι λοιπόν, όταν ο πόνος της απώλειας αρχίζει να μετριάζεται.

Νιώθουμε τόσο μα τόσο περήφανοι που καταφέραμε να αγαπήσουμε κάποιον τόσο πολύ και σίγουρα γινόμαστε πιο ώριμοι, πιο συνειδητοποιημένοι θέτοντας διαφορετικούς στόχους για το πώς θα συνεχίσουμε να ζούμε από δω και πέρα.

Η αληθινή αγάπη είναι κάτι το μοναδικό όπου στο τέλος όσο πόνο κι’αν μας προκαλέσει εμείς οφείλουμε νιώθουμε περήφανοι για τον εαυτό μας μιας και στο 2015 έχουμε την δύναμη, την αντοχή και την ικανότητα να αγαπάμε ακόμη..

Εσείς και οι μάσκες σας!

Ζούμε στην εποχή όπου η εντιμότητα και η αξιοπρέπεια απουσιάζουν από την καθημερινότητα του ανθρώπου, ο οποίος λειτουργεί εγωιστικά και  χωρίς ηθικούς φραγμούς, με μοναδικό σκοπό και στόχο το προσωπικό του όφελος και συμφέρον.
Σε μια κοινωνία όπου η αλήθεια κοστίζει, ο άνθρωπος λειτουργεί και ενεργεί υποχθόνια προς ικανοποίηση της προσωπικής του ματαιοδοξίας. Διανύουμε την εποχή όπου το συλλογικό συμφέρον έχει αντικατασταθεί πλήρως από το ατομικό και ο άνθρωπος είναι αποφασισμένος να πατήσει επί πτωμάτων προς τέρψη της προσωπικής τους επιτυχίας.




Επειδή τέτοιοι άνθρωποι είναι τόσο λίγοι φλομώνουν τους γύρω τους με ψέματα δημιουργώντας μια “ιδανική” εικόνα που απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Όταν όμως πέσουν οι μάσκες. χάνονται στην απόλυτη μετριότητα και αυτό σίγουρα πονάει.. πονάει πολύ!

Πλέον, δεν μπορούν να αλλάξουν αυτό που είναι, ο άνθρωπος δεν αλλάζει. Εγκλωβίζονται στην ψεύτικη εικόνα που δημιούργησαν οι ίδιοι  για τους εαυτούς τους ανήμποροι πια  να ξεφύγουν.

Καταντούν χλωμές και άχρωμες φιγούρες σπαταλώντας χρόνια ολόκληρα για να πείσουν τους γύρω τους πως το απόλυτο τίποτα είναι κάτι σημαντικό.
Τρέμοντας στην ιδέα της αποτυχίας, μην τυχόν και γκρεμιστούν από το βάθρο της εξουσίας που νομίζουν πώς κατέχουν, αφήνουν στο συρτάρι φεύγοντας όρους και έννοιες όπως αλήθεια, ανθρωπιά, αντικειμενικότητα… Έχοντας το ψέμα και την υποκρισία ως μοναδικό τους σύμμαχο “χάνουν” το πρόσωπο τους και μαθαίνουν να ζουν πίσω από μάσκες ..

Μάσκες: Στο πρόσωπο, στο σώμα, στην ψυχή τους.. Αλίμονο όταν πέσουν!