"Σπάστε την πόρτα αν δεν ανοίξει"

Κατάλαβα πως δεν είμαι πια παιδί και μαζί με την ηλικία πέρασαν και οι ανέμελες στιγμές.. Τώρα πια δεν έχω σαν μοναδικό μου πρόβλημα τις εξισώσεις στα μαθηματικά που βαριόμουν να λύσω ή πώς θα περάσει ο καιρός για να έρθει το καλοκαίρι.  Τώρα πια δεν μπορώ να τρέξω για να ξεφύγω από όλους και από όλα. Τα πόδια μου είναι καρφωμένα γερά στο έδαφος και είμαι αναγκασμένη να αντιμετωπίζω τα πάντα, να διασχίζω ακόμη και τα πιο δύσβατα μονοπάτια, όχι για να παίξω με τους φίλους μου αλλά για βρω λύση στο  κάθε μου πρόβλημα για να καταφέρω να παραμείνω άνθρωπος και όχι παιδί. Έτσι κι’ αλλιώς αυτά κάνουν οι μεγάλοι και πρέπει να συμπεριφέρομαι κι’ εγώ σαν μια από αυτούς.

Προσπαθώντας όμως να επιβιώσω μέσα στα «τέρατα», τις «σκιές» και τα «φαντάσματα» “έμαθα” να ξεχωρίζω τους ανθρώπους. Ευτυχώς δεν είναι όλοι ίδιοι.. Μερικές φορές νιώθω πως όταν “γίνεις μεγάλος” παθαίνεις και “αμνησία, ξεχνάς  τον λόγο για τον οποίο ήρθες εδώ, χάνεις το νόημα, σε παίρνει η μπάλα, γινόμαστε όλοι τόσο μα τόσο ίδιοι και πεθαίνουμε χωρίς να ζήσουμε απολύτως τίποτα. Τραγικό δεν είναι να συνειδητοποιήσουμε τα τελευταία λεπτά της ζωής μας πως ενώ ζούσαμε είχαμε ξεχάσει με έναν μαγικό τρόπο πώς να ζούμε? Είναι λες και όλοι μας έχουμε στο παραμυθάκι μας την κακιά μάγισσα όπου μας ρίχνει το μαγικό της ξόρκι και με τα χρόνια ξεχνάμε. Υπάρχει χειρότερη κατάρα απ’ αυτήν; 

Όσο θυμόμαστε πώς να κάνουμε όνειρα και να αντιμετωπίζουμε τους εφιάλτες μας τότε αμνησία δεν μπορούμε να πάθουμε. Αυτό είναι το αντίδοτο για το ξόρκι. Το θέμα δεν είναι να ονειροπολείς και να πιστεύεις σε ουτοπίες, απλώς να.. να μην ξεχνάς να ακούς και λιγάκι, που και που, το παιδάκι που έχεις μέσα σου. Μπορεί να είναι μικρό όμως ξέρει πολύ καλύτερα από τον καθένα πώς να σε βοηθήσει για να ζεις και ναι γιατί όχι να βρεις και την ευτυχία. Κάποτε είχα διαβάσει πως «το να ζεις εμπεριέχει και τον πόνο, όμως το να υποφέρεις είναι δικιά σου επιλογή.» Κι’ αν το σκεφτείς ναι έτσι είναι.. Το να βιώνεις αρνητικά συναισθήματα, στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής σου, ίσως να είναι και αναπόφευκτο.. Αν πρέπει να μάθουμε κάτι με τα χρόνια είναι πως όσες φορές κι’ αν πέσεις, επιβάλλεται να μάθεις να σηκώνεσαι.. Δεν γίνεται αλλιώς.. 

Ένα είναι το μόνο σίγουρο εδώ..  ΟΛΑ έχουν ένα τέλος. Το θέμα είναι να κοιτάς την πορεία και όχι την κατάληξη, να κρατάς τα όμορφα, τα θετικά και να προχωράς πάντα μπροστά και ποτέ πίσω. Δεν έχουμε δα και τόσο χρόνο για να καθόμαστε να περιμένουμε τον πρίγκιπα με το άσπρο άλογο ή την νεράιδο - νονά μας όπου με το μαγικό της ραβδάκι θα έχουμε ότι επιθυμούμε. Ζήσε όπως ήξερες παλιά, χωρίς να θολώνουν οι μνήμες σου όσο περνάνε τα χρόνια, γιατί μόνο έτσι βγαίνεις νικητής στο παιχνίδι της ζωής.  Τον θάνατο έτσι κι’ αλλιώς δεν τον κέρδισε ποτέ κανείς.  

Απλώς πρέπει να κρατάμε την καρδούλα μας καθαρή για να πάμε κάπου όμορφα όπου θα βρούμε όλους όσους αγαπήσαμε, θαυμάσαμε και θα θέλαμε να συναντήσουμε από κοντά. Ίσως να είναι τόσο όμορφα που να πούμε πώς άξιζε τον κόπο η διαδρομή, ίσως τότε και να πιστέψω ακόμη, στην κατάληξη του κάθε παραμυθιού, «κι’ εμείς καλύτερα», και ποιος ξέρει?  Ίσως αυτή να είναι η κατάληξη της δικιάς μας ιστοριούλας..  Συμφωνώ απόλυτα με την φράση «δεν έχει σημασία η διάρκεια αλλά η ένταση με την οποία γίνονται τα πράγματα.» Έτσι είναι..   Ενόσω ζούμε ας προσπαθήσουμε λιγάκι να ζήσουμε όσο πιο καλά γίνεται και όταν έρχεται η στιγμή που θα πάμε εκεί πάνω να ζήσουμε ακόμη καλύτερα..

Και κάπως έτσι το δικό μας παραμύθι που αρχίζει με την φράση «Μια φορά κι’ έναν καιρό»,  περνάει μέσα από τις συμπληγάδες, δράκους, μάγισσες, ρομάντζο και στιγμές ευτυχίας και καταλήγει με το «ζήσαν αυτοί καλά», και αν κρατήσουμε το παιδάκι που κρύβουμε μέσα μας και δεν το θάψουμε μαζί με τα όνειρα μας, τότε η ψυχούλα μας θα είναι καθαρή και έτσι θα έχουμε την κατάληξη «κι’ εμείς καλύτερα».