"Σπάστε την πόρτα αν δεν ανοίξει"

Κατάλαβα πως δεν είμαι πια παιδί και μαζί με την ηλικία πέρασαν και οι ανέμελες στιγμές.. Τώρα πια δεν έχω σαν μοναδικό μου πρόβλημα τις εξισώσεις στα μαθηματικά που βαριόμουν να λύσω ή πώς θα περάσει ο καιρός για να έρθει το καλοκαίρι.  Τώρα πια δεν μπορώ να τρέξω για να ξεφύγω από όλους και από όλα. Τα πόδια μου είναι καρφωμένα γερά στο έδαφος και είμαι αναγκασμένη να αντιμετωπίζω τα πάντα, να διασχίζω ακόμη και τα πιο δύσβατα μονοπάτια, όχι για να παίξω με τους φίλους μου αλλά για βρω λύση στο  κάθε μου πρόβλημα για να καταφέρω να παραμείνω άνθρωπος και όχι παιδί. Έτσι κι’ αλλιώς αυτά κάνουν οι μεγάλοι και πρέπει να συμπεριφέρομαι κι’ εγώ σαν μια από αυτούς.

Προσπαθώντας όμως να επιβιώσω μέσα στα «τέρατα», τις «σκιές» και τα «φαντάσματα» “έμαθα” να ξεχωρίζω τους ανθρώπους. Ευτυχώς δεν είναι όλοι ίδιοι.. Μερικές φορές νιώθω πως όταν “γίνεις μεγάλος” παθαίνεις και “αμνησία, ξεχνάς  τον λόγο για τον οποίο ήρθες εδώ, χάνεις το νόημα, σε παίρνει η μπάλα, γινόμαστε όλοι τόσο μα τόσο ίδιοι και πεθαίνουμε χωρίς να ζήσουμε απολύτως τίποτα. Τραγικό δεν είναι να συνειδητοποιήσουμε τα τελευταία λεπτά της ζωής μας πως ενώ ζούσαμε είχαμε ξεχάσει με έναν μαγικό τρόπο πώς να ζούμε? Είναι λες και όλοι μας έχουμε στο παραμυθάκι μας την κακιά μάγισσα όπου μας ρίχνει το μαγικό της ξόρκι και με τα χρόνια ξεχνάμε. Υπάρχει χειρότερη κατάρα απ’ αυτήν; 

Όσο θυμόμαστε πώς να κάνουμε όνειρα και να αντιμετωπίζουμε τους εφιάλτες μας τότε αμνησία δεν μπορούμε να πάθουμε. Αυτό είναι το αντίδοτο για το ξόρκι. Το θέμα δεν είναι να ονειροπολείς και να πιστεύεις σε ουτοπίες, απλώς να.. να μην ξεχνάς να ακούς και λιγάκι, που και που, το παιδάκι που έχεις μέσα σου. Μπορεί να είναι μικρό όμως ξέρει πολύ καλύτερα από τον καθένα πώς να σε βοηθήσει για να ζεις και ναι γιατί όχι να βρεις και την ευτυχία. Κάποτε είχα διαβάσει πως «το να ζεις εμπεριέχει και τον πόνο, όμως το να υποφέρεις είναι δικιά σου επιλογή.» Κι’ αν το σκεφτείς ναι έτσι είναι.. Το να βιώνεις αρνητικά συναισθήματα, στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής σου, ίσως να είναι και αναπόφευκτο.. Αν πρέπει να μάθουμε κάτι με τα χρόνια είναι πως όσες φορές κι’ αν πέσεις, επιβάλλεται να μάθεις να σηκώνεσαι.. Δεν γίνεται αλλιώς.. 

Ένα είναι το μόνο σίγουρο εδώ..  ΟΛΑ έχουν ένα τέλος. Το θέμα είναι να κοιτάς την πορεία και όχι την κατάληξη, να κρατάς τα όμορφα, τα θετικά και να προχωράς πάντα μπροστά και ποτέ πίσω. Δεν έχουμε δα και τόσο χρόνο για να καθόμαστε να περιμένουμε τον πρίγκιπα με το άσπρο άλογο ή την νεράιδο - νονά μας όπου με το μαγικό της ραβδάκι θα έχουμε ότι επιθυμούμε. Ζήσε όπως ήξερες παλιά, χωρίς να θολώνουν οι μνήμες σου όσο περνάνε τα χρόνια, γιατί μόνο έτσι βγαίνεις νικητής στο παιχνίδι της ζωής.  Τον θάνατο έτσι κι’ αλλιώς δεν τον κέρδισε ποτέ κανείς.  

Απλώς πρέπει να κρατάμε την καρδούλα μας καθαρή για να πάμε κάπου όμορφα όπου θα βρούμε όλους όσους αγαπήσαμε, θαυμάσαμε και θα θέλαμε να συναντήσουμε από κοντά. Ίσως να είναι τόσο όμορφα που να πούμε πώς άξιζε τον κόπο η διαδρομή, ίσως τότε και να πιστέψω ακόμη, στην κατάληξη του κάθε παραμυθιού, «κι’ εμείς καλύτερα», και ποιος ξέρει?  Ίσως αυτή να είναι η κατάληξη της δικιάς μας ιστοριούλας..  Συμφωνώ απόλυτα με την φράση «δεν έχει σημασία η διάρκεια αλλά η ένταση με την οποία γίνονται τα πράγματα.» Έτσι είναι..   Ενόσω ζούμε ας προσπαθήσουμε λιγάκι να ζήσουμε όσο πιο καλά γίνεται και όταν έρχεται η στιγμή που θα πάμε εκεί πάνω να ζήσουμε ακόμη καλύτερα..

Και κάπως έτσι το δικό μας παραμύθι που αρχίζει με την φράση «Μια φορά κι’ έναν καιρό»,  περνάει μέσα από τις συμπληγάδες, δράκους, μάγισσες, ρομάντζο και στιγμές ευτυχίας και καταλήγει με το «ζήσαν αυτοί καλά», και αν κρατήσουμε το παιδάκι που κρύβουμε μέσα μας και δεν το θάψουμε μαζί με τα όνειρα μας, τότε η ψυχούλα μας θα είναι καθαρή και έτσι θα έχουμε την κατάληξη «κι’ εμείς καλύτερα». 

"Θα έρθουν δύσκολοι καιροί να περιμένεις.."

Όσοι συνάντησαν στη ζωή τους μεγάλες απώλειες έμαθαν να είναι πιο “δυνατοί” με διαφορετικές προτεραιότητες και στόχους. Κύριο χαρακτηριστικό τους; Έμαθαν να ξεχωρίζουν τους ανθρώπους και να τους κοιτάνε κατευθείαν στα μάτια.

Λόγω συγκυριών, μεγαλώνουν, ωριμάζουν απότομα, χωρίς να το έχουν επιλέξει οι ίδιοι. Δεν ευθύνονται, ξέρετε, για όλα οι άνθρωποι..

Αναγκάζονται να αναλάβουν ευθύνες από πολύ νωρίς, μιας και δεν υπάρχει άλλη διέξοδος. Να.. μόνο που κάποιες φορές η πραγματικότητα σε βρίσκει απότομα και απροετοίμαστο, μαθαίνεις να μην ασχολείσαι με το επιφανειακό, αλλά με κάτι πιο βαθύ. Γι’ αυτό άλλωστε κοιτάνε τους ανθρώπους στα μάτια.. Κακά τα ψέματα, μόνο εκεί μπορείς να δεις την ψυχή του άλλου.

Ξέροντας πώς τίποτα δεν είναι σίγουρο και δεδομένο, βιάζονται να ζήσουν όλα όσα έχουν ονειρευτεί με τον φόβο πώς ο χρόνος τους είναι πολύ περιορισμένος. Το κάθε λεπτό που περνάει είναι σημαντικό, γι’ αυτό μιλάνε πολλές φορές, χωρίς να σκεφτούν.

Σίγουρα καταθέτουν το κάθε τους συναίσθημα, την ώρα που γεννιέται, με την πεποίθηση πως καλύτερα να πληγωθούν ακόμη λίγο, παρά τους μείνουν απωθημένα και μισοτελειωμένες πράξεις για μια ζωή..

Στις περισσότερες των περιπτώσεων είναι χαμηλών τόνων, όχι επειδή είναι αντικοινωνικοί ή επειδή θέλουν να περνάνε απαρατήρητοι, αλλά επειδή δεν τους αρέσει να ενοχλούν κανέναν και για κανέναν λόγο. Η αλήθεια είναι πως όποιος θέλει να είναι δίπλα τους, το καταλαβαίνει από πολύ νωρίς. Έτσι κι αλλιώς, η πολλή βαβούρα μόνο πονοκέφαλο μπορεί να φέρει..

Θα τους δεις να γελάνε συχνά και δυνατά. Όχι επειδή είναι χαζοχαρούμενοι, αλλά επειδή έτσι έχουν μάθει.

Όταν σε ρίχνει η ζωή απότομα στα πολύ βαθιά, εσύ οφείλεις να κάνεις δύο πράγματα:

o   Το πρώτο είναι να μάθεις να κολυμπάς όσο καλύτερα μπορείς.

o   Το δεύτερο είναι να μάθεις να αντιμετωπίζεις τα πάντα με χαμόγελο.

Φυσικά ίσως και να πιστεύουν πως με τα πολλά χαμόγελα θα γίνει ο κόσμος καλύτερος, πιο όμορφος, πιο φωτεινός και ασυζητητί με περισσότερη αγάπη και λιγότερο μίσος.

Όταν γνωρίσεις κάποιον απ’ αυτούς, να του φερθείς όμορφα, μιας και δεν πρόκειται ποτέ (μα ποτέ) να σου φερθεί άσχημα. Στην χείριστη των περιπτώσεων, θα σου ρίξει μια μούντζα και θα συνεχίσει αθόρυβα τη ζωή του προς την αναζήτηση “καθαρών” ανθρώπων γεμάτων όνειρα και πάθος για ζωή.