"Να γελάς"

Συνήθως τα πιο «μεγάλα» και λαμπερά χαμόγελα σχηματίζονται σε πρόσωπα που έχουν «τσακιστεί» πολλές φορές. Πρόσωπα που αν τα κοιτάξεις βαθιά μέσα στα μάτια θα διαπιστώσεις πως εκτός από  θλίψη, πόνο και απογοήτευση μπορείς να δεις δύναμη, λαχτάρα για ζωή και εμπειρίες. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν μάθει να αντέχουν με κύριο τους όπλο το χαμόγελο τους.

Αργά ή γρήγορα όλοι μας θα γνωρίσουμε το αδυσώπητο πρόσωπο της ζωής, όμως εμείς είμαστε αυτοί που θα επιλέξουμε αν θα το βάλουμε στα πόδια από την πίσω πόρτα σαν δειλά ανθρωπάκια ή θα παλέψουμε μέχρι τέλους με όποιο μέσο, για να γίνουμε ακόμη πιο ανθεκτικοί, γιατί κακά τα ψέματα, το θέμα είναι να μάθεις να αντέχεις.

Αν δεν χάσεις τον εαυτό σου εντελώς, αν δεν κλάψεις, αν δεν πονέσεις, αν δεν νιώσεις πως έχεις πιάσει πάτο, πως βρίσκεσαι μέσα σε ένα σκοτεινό τούνελ ανήμπορος να δεις την έξοδο αλλά το μόνο που σε κατακλύζει είναι  σκοτάδι, τότε δεν θα καταλάβεις ποτέ πως μετά την πτώση έρχεται η άνοδος. Το θέμα είναι να μην παραιτείσαι ποτέ, να σημαδεύεις στο φως πάνω από το σκοτεινό τούνελ που έχεις πέσει και να είσαι σίγουρος πως θα βγεις πιο δυνατός, αρκεί να παλέψεις μέχρι τέλους.

Ποτέ δεν μου άρεσαν οι άνθρωποι που το έβαζαν στα πόδια. Ποτέ δεν τους έχω συμπαθήσει  γιατί θεωρώ πως πρέπει να μάθεις να παλεύεις, να προσπαθείς πάντοτε και αυτό είναι μια μοναχική υπόθεση. Από την μέρα που ερχόμαστε σ’ αυτό τον κόσμο, χωρίς να μας ρωτήσει και κανείς, είμαστε μόνοι μας και φεύγοντας από εδώ πάλι με τον εαυτό μας καταλήγουμε. Καθ’ όλη την διαδρομή μας εδώ οφείλουμε να ζούμε την κάθε μας στιγμή όσο πιο έντονα γίνεται, χωρίς απωθημένα, χαμένες στιγμές και εμπειρίες γνωρίζοντας πως το πιο δυνατό μας στοιχείο είναι το χαμόγελο μας, ας μην το διπλοκλειδώνουμε λοιπόν στο σπίτι μας φεύγοντας φοβούμενοι πως ίσως και να θεωρηθεί αφέλεια ή αδυναμία το να θυμάσαι ακόμη να χαμογελάς.. Τους ανθρώπους που δεν ξεχνάνε ποτέ να χαμογελάνε όσα προβλήματα κι’ αν έχουν να αντιμετωπίσουν, μπορώ να πω πως τους αγαπώ, πολύ απλά γιατί έχουν κερδίσει εν μέρει την ζωή. Δεν είναι και εύκολη υπόθεση..

Ακόμη κι’ όταν πονάς τόσο πολύ που νιώθεις πως έχεις σπάσει σε χίλια κομμάτια τα οποία δεν θα καταφέρεις ποτέ ξανά να ενώσεις, τότε εκεί είναι που πρέπει να πεισμώσεις και να χαμογελάς ακόμη πιο πολύ. Το να είσαι δυνατός και ανθεκτικός μόνο καλά αποτελέσματα μπορεί να έχει. Λένε πως τα μάτια είναι ο καθρέφτης της ψυχής και δεν έχουν άδικο. Τα μάτια ποτέ δεν λένε ψέματα. Το χαμόγελο όμως; Εάν τα μάτια είναι ο καθρέφτης της ψυχής, τότε το χαμόγελο είναι αυτό που μπορεί να επουλώσει την κάθε της πληγή.

Να βλέπεις πάντα μπροστά και να μην φοβάσαι ποτέ, τίποτα και κανέναν. Αν όλα πηγαίνουν στραβά και «πέσεις», να σηκωθείς να ρίξεις και μια μούντζα και να συνεχίσεις να πηγαίνεις ακόμη πιο μπροστά, ακόμη πιο μακριά γνωρίζοντας πως έχεις γίνει πιο δυνατός και ανθεκτικός. Δεν πρέπει να φοβάσαι μην τυχόν και πέσεις μα μην τυχόν και εγκαταλείψεις. Το να είσαι δειλός θα πρέπει να σε τρομάζει και όχι αν η ψυχή σου θα γίνει κομμάτια άπειρες φορές. Μια χιλιομπαλωμένη ψυχή είναι πολύ πιο όμορφη από οτιδήποτε άλλο.

Μόνο αν βγεις από το καλούπι που μας έχουν βάλει και δεις πέρα από τα στενά όρια του τι είναι σωστό ή λάθος, καλό ή κακό, κοινωνικά αποδεκτό και μη, θα μπορέσεις να είσαι πραγματικά ελεύθερος, ευτυχισμένος και έτοιμος να υλοποιήσεις ότι έχεις ονειρευτεί. Κι’ αν τύχει και δεν τα καταφέρεις με γεια σου με χαρά σου, τουλάχιστον θα έχεις προσπαθήσει. Ποτέ δεν θα πρέπει να ξεχάσεις όμως πως όταν πονάς αυτό που θα μπορέσει να σε κάνει καλύτερα είναι η καμπύλη των χειλιών σου και τίποτα άλλο. Να μάθεις να αντέχεις χωρίς να εγκαταλείπεις ποτέ, το θέμα είναι να παραμένεις ανθεκτικός για να ζήσεις στο έπακρο όση ζωή σου έχει απομείνει. Και στην τελική τι μας μένει; Στιγμές, εμπειρίες και χαμόγελα. Ο θάνατος είναι αλλουνού αρμοδιότητα. Έτσι κι’ αλλιώς το θέμα δεν είναι να τα βάλεις με τον θάνατο αλλά με την ζωή, και αν κερδίσεις την ζωή σίγουρα θα τον έχεις κερδίσει και αυτόν.