Τα πρώτα δευτερόλεπτα της ζωής μας τα αντιμετωπίσουμε λιγάκι
δραματικά.. με αρκετό κλάμα!! Κάπως έτσι ερχόμαστε σ’ αυτό τον κόσμο.. Μήπως
καταλαβαίνουμε από αυτά τα πρώτα δευτερόλεπτα, που ήρθαμε και θέλουμε να γυρίσουμε
πίσω; Ποιος ξέρει!! Μπορεί!!! Το νέο; Δεν
γυρνάμε όμως!! Ήρθαμε, τυχαία ίσως, γιατί μας έχει ανατεθεί κάτι από εκεί πάνω και
που πρέπει πάση θυσία να ολοκληρωθεί.
Χρόνια ολόκληρα τα ξοδεύουμε από δω κι από εκεί για να ανακαλύψουμε πώς να
είμαστε ευτυχισμένοι. Κάνουμε τα πράγματα τόσο περίπλοκα χωρίς λόγο και ουσία.
Αν κάποιους τους κάνει περισσότερο ευτυχισμένους, για
παράδειγμα, ένα ακριβό αμάξι απ’ ότι να έχουν δίπλα τους άτομα που να τους κάνουν
να γελάνε, τότε έχουν χάσει την μπάλα προ πολλού! Αγοράζουμε ότι να’ ναι
προκειμένου να καταφέρουμε να γίνουμε κάπως πιο «ευτυχισμένοι» ξεχνώντας πώς η
ευτυχία, όπως και η αγάπη, είναι από τα τελευταία αγαθά που δεν αγοράζονται..
μπορείς να τα κερδίσεις. Χρειάζεται όμως περισσότερος κόπος αλλά "ότι αξίζει πραγματικά
τον κόπο δεν είναι λιγάκι πιο δύσκολο?"
Το θέμα είναι να κερδίσεις την ζωή, τον θάνατο δεν τον έχει
κερδίσει ποτέ κανείς (τουλάχιστον με την κυριολεκτική έννοια). Πολλοί θα έδιναν
τα πάντα για να έχουν ακόμη μερικές μέρες εδώ, ενώ εμείς υπάρχουμε λες και είμαστε
άτρωτοι (γιατί υπάρχουμε, δεν ζούμε.) Ζούμε τόσο μα τόσο τυποποιημένα και
προγραμματισμένα, όλα είναι με τύπους λες και είμαστε πειραματόζωα σε κάποιο
εργαστήριο. Ξυπνάμε, ξοδεύουμε ολόκληρη μας την μέρα στην δουλειά, μετά πάλι
σπίτι και νάνι. Αυτό! Και κάποιοι τυχεροί ίσως να καταφέρουν να βγουν για κανένα ποτάκι
που και που. Και όλα αυτά γιατί? Γιατί έτσι πρέπει.. γιατί έτσι κάνουν όλοι..
γιατί όλοι έχουν χάσει την μπάλα.. γιατί όλοι ψάχνουν την ευτυχία μέσα από
πιστωτικές.. δάνεια και λεφτά.. γιατί όλοι υπάρχουν για να δουλεύουν για να
έχουν έναν ικανοποιητικό μισθό που θα τους επιτρέπει να ψάχνουν τρόπους να
αγοράσουν την ευτυχία.. Τελικά το τι κάνει ο καθένας δεν θα πρέπει να το έχουμε
και πολύ σαν πρότυπο ε? ;)
Στην τελική κανείς δεν είναι ίδιος με κάποιον άλλον, όλοι μας
είμαστε διαφορετικοί.. όμορφα διαφορετικοί. Με διαφορετικούς στόχους, όνειρα
και ταλέντα. Ο καθένας πάντα θα έχει κάτι να πει, ΕΣΥ είσαι αυτός που μετράς..
ότι και να κάνεις να ξέρεις πως οι αποφάσεις σου δεν θα πρέπει να απέχουν και πολύ
από τα όνειρα που είχες κάνει όταν πρωτοξεκίνησες. Για να θυμάσαι τα όνειρα σου
δεν πρέπει να «εξολοθρεύσεις» το παιδάκι που έχεις μέσα σου, ΠΟΤΕ!! Μόνο αυτό
θα σε βοηθήσει να κοιτάς και λίγο τον ουρανό που και που και όχι συνεχώς την golden card σου!
Το θέμα είναι να κερδίσεις την ζωή, ο θάνατος είναι κάποιου άλλου αρμοδιότητα
που δεν μπορούμε να κάνουμε και πολλά. Όταν λοιπόν, καταφέρεις να ζεις την κάθε
σου στιγμή όσο πιο έντονα μπορείς, όταν βγαίνεις έτσι στο άσχετο με φίλους για
ποτό (έτσι για να χαλαρώσεις λίγο) αλλά και όταν καταφέρεις να χαμογελάς όταν η
ψυχή σου κλαίει.. τότε ναι.. κάπως έτσι θεωρώ πως κερδίζεται η ζωή!!
