"Ονείρων είμαστε σκιές.."

Αρκετά χρόνια πριν, θυμάμαι να μου λένε να μην μιλάω σε άτομα που δεν γνωρίζω πολυ καλά γιατί υπάρχουν και άτομα λιγότερο "καλά" από τα υπόλοιπα. Έτσι κι' εγώ μέχρι και σήμερα δεν εμπιστεύομαι εύκολα. Μόνο που ακόμη δεν κατάφερα να καταλάβω γιατί δεν είναι όλοι καλοί. Υπάρχουν άτομα με πανέμορφες ψυχές και κάποια άλλα με ψυχές μαύρες. Τέλος πάντων, το τι ορίζει την ψυχή του κάθε ατόμου είναι δικιά του δουλειά.

Το θέμα είναι πως από πολυ μικρή ηλικία μάθαμε να υψώνουμε τείχη ψηλά και απροσπέλαστα προσπαθώντας να προστατεύσουμε την ψυχή μας μην τυχόν και γίνει κομμάτια. Πάντα υπάρχει ο κίνδυνος πως αν κομματιαστεί ξανά θα χάσουμε κάποιο της κομμάτι και δεν θα γίνει ποτέ ξανά όπως πριν, τι σημασία έχει όμως να έχεις μια ολοκληρωμένη και ατσαλάκωτη καρδιά όταν δεν είναι σε θέση να αντιληφθείς πόσο όμορφη μπορεί να παραμείνει, έστω λειψή..

Όσα κομμάτια κι' αν λείπουν, μια καθαρή ψυχή ποτέ δεν θα καταφέρει να μην είναι όμορφη, όσο τσαλακωμένη, όσο πληγωμένη κι' αν είναι. 

Σε όλα τα παραμύθια που διαβάζουμε, η "κακιά μάγισσα" έχει μια ψυχή κατάμαυρη, ίσως όμως να μην ήταν πάντοτε έτσι. Ξέρεις.. ο πόνος αλλάζει τον άνθρωπο, κάποιοι είναι πιο δυνατοί από τους υπόλοιπους και καταφέρνουν να κρατήσουν τις ψυχές τους καθαρές αν και διαλυμένες, ενώ κάποιοι άλλοι στην προσπάθεια τους να επιβιώσουν, θέλοντας διακαώς να μην βιώσουν ούτε στο ελάχιστο τον πόνο που ένιωσαν, καταφέρνουν να πετρώσουν τόσο πολυ την ψυχή τους, όπου αγνώριστη πια, καταλήγει στο να αδυνατεί να νιώσει το παραμικρό.. 

Έτσι κι' αλλιώς, ο κάθε ένας βλέπει ότι του επιτρέπουμε να δει. Το συμπέρασμα ανάγεται από το φαίνεσθαι και όχι από την ουσία. Η ουσία χάθηκε από παντού γιατί ο καθένας απορροφημένος από τα δικά του προβλήματα και  θέματα, ξεχνά να δει πως το καθετί παίρνει την αξία και την προσοχή που εμείς του δίνουμε, και τις πιο πολλές φορές δίνουμε βαρύτητα σε λάθος σημεία. Τις πιο πολλές φορές το αντιλαμβανόμαστε αργά, κάποιες άλλες και ποτέ. Το θέμα είναι πως όπως δεν γνωρίζουμε για πόσο καιρό ακόμη να βρισκόμαστε "εδώ", έτσι λοιπόν, δεν είναι δίκαιο, τουλάχιστον για εμάς να σπαταλάμε στιγμές, όπου δεν μας γεμίζουμε ολοκληρωτικά.

Ουσιαστικά, στην προσπάθεια μας να προστατευτούμε, πληγώνουμε εμείς οι ίδιοι τους εαυτούς μας γιατί δεν μπορούμε να καταλάβουμε πως η ευτυχία είναι πολυ πιο απλή υπόθεση απ' ότι την κάνουμε να φαίνεται. Το θέμα είναι να κερδίσουμε την μάχη με τον ίδιο μας τον εαυτό πείθοντας τον πως η χαρά βρίσκεται παντού, φτάνει να έχουμε ανοιχτά τα ματια μας για να την δούμε όταν χτυπήσει την πόρτα..

Το πιο αστείο είναι πως ξοδεύονται ολόκληρες ζωές γκρινιάζοντας για τα πάντα, βρίσκοντας ευκαιρίες για να φύγει μακριά η ευτυχία, καταλήγοντας μίζερα ανθρωπάκια κενά από τα πάντα με κύριο μέλημα να δίνεται  βαρύτητα στο επιφανειακό και κενό από κάθε στάλα ουσίας και νοήματος. Έτσι, αναβάλλονται τα πάντα για ένα "πιο μετά" που κανείς δεν ξέρει να ορίσει πότε θα έρθει.

Δεν ξέρουμε πως τα φέρνει η ζωή, ίσως και σ' αυτό το σημείο να έγκειται και η μαγεία της. Το θέμα είναι να κερδίσουμε τη ζωή, κάνοντας τα πάντα πιο όμορφα και πιο φωτεινά χωρίς να χάνουμε την πίστη μας στους ανθρώπους. Αν όντως καταλάβουμε πως το αύριο δεν είναι δεδομένο για κανέναν, τότε ναι, ίσως να σταματήσει η γη να είναι τόσο γεμάτη από κουρασμένες σκιές, όπου σέρνονται αναζητώντας σε λάθος σημεία το νόημα της ίδιας της ζωής.

"Αν καταφέρεις ν' αγαπήσεις λένε αυτό το μαύρο φως αλλάζει χρώμα"

Πόσες φορές συμβιβαστήκαμε με ότι να ‘ναι καταστάσεις μόνο και μόνο επειδή είχαμε λάθος αντίληψη για το τι αξίζουμε πραγματικά; Τις περισσότερες φορές θεωρούμε πως αξίζουμε πολύ λιγότερα λόγω διαφόρων συγκυριών του παρελθόντος μας.  Λαμβάνουμε τόσα λίγα επειδή πιστεύουμε πως όντως είμαστε για τόσο λίγα. Δεν είναι αλήθεια όμως. Ο πιο σκληρός κριτής για εμάς είναι ο ίδιος μας ο εαυτός, όπου λόγω χαμηλής αυτοπεποίθησης, αυτοεκτίμησης και διαφόρων άλλων καταστάσεων νιώθουμε πως όσες φορές έχουμε πληγωθεί στο παρελθόν συνέβη μόνο και μόνο επειδή αυτό αξίζουμε πραγματικά. Σίγουρα κάποιοι φρόντισαν γι’ αυτό όμως το μόνο σίγουρο είναι πως αξίζουμε πολλά περισσότερα από όσα πιστεύουμε πως προορίζονται για εμάς.

Φυσικό επακόλουθο είναι να μην παίρνουμε ποτέ αυτό που πραγματικά μας αξίζει αλλά αντιθέτως, φοβόμαστε ακόμη και να ζήσουμε βάζουμε τον εαυτό μας στη θέση του θύματος κάθε φορά. Ο κάθε ένας από εμάς είναι μοναδικός με ένα βασικό ελάττωμα.. Δεν αντιλαμβανόμαστε πόσο διαφορετικοί είμαστε και πόσα πολλά αξίζει ο κάθε ένας ξεχωριστά. Απλώς ξοδεύουμε μεγάλο μέρος της ζωής μας με το να συμβιβαζόμαστε σε καταστάσεις όπου δεν μας αρμόζουν θεωρώντας πώς μόνο αυτό είμαστε σε θέση να λάβουμε και τίποτα περισσότερο. Πείθουμε τους εαυτούς μας πως δεν μας αξίζει να είμαστε πραγματικά και ολοκληρωτικά ευτυχισμένοι με κύριο αποτέλεσμα να αφήνουμε άτομα να μας εκμεταλλεύονται ψυχικά σίγουροι πως συμβιβαστήκαμε σε κάτι που δεν μας γεμίζει ψυχικά μόνο και μόνο επειδή αυτό πρέπει να λάβουμε.

Δεν είμασταν πάντα έτσι όμως.. Για κάθε πληγωμένη ψυχή υπάρχουν κάποιοι υπαίτιοι.. Ίσως τις πιο πολλές φορές να φταίμε τους ίδιους μας τους εαυτούς για το καθετί όμως αυτό δεν είναι αλήθεια. Δεν φταίμε για τα πάντα εμείς οι ίδιοι. Ο κάθε άνθρωπος έχει κάτι που τον πονά και ίσως αυτή η πληγή να μην κλείσει και ποτέ. Το θέμα είναι να προχωράς πάντα και μόνο μπροστά, συγχωρώντας πρώτα απ’ όλα τον εαυτό σου για τον χρόνο που ανάλωσες σε ψεύτικες καταστάσεις και σχέσεις δίχως νόημα.

Ξεχάσαμε πώς να είμαστε ευτυχισμένοι αφού νιώθουμε πιο ασφαλείς στο να αποστασιοποιούμαι τον εαυτό μας από τους πάντες και τα πάντα. Το θέμα είναι πως καταλήγουμε μόνοι και τρέμουμε στην ιδέα πως μπορεί κάποιος άλλος να μας αγαπήσει, ίσως να τρομάζουμε στην ιδέα μιας και δεν έχουμε αγαπήσει τον ίδιο μας τον εαυτό πιστεύοντας πως δεν αξίζουμε και πολλά- πολλά και καταλήγουμε πάλι στον ίδιο παρονομαστή, να φοβόμαστε ακόμη και την ίδια τη ζωή.

Αυτό γίνεται επειδή πληγωθήκαμε πολύ και βαθιά τότε που πιστεύαμε πως είμαστε άτρωτοι και τίποτα δεν μπορεί να μας «ρίξει» κάτω. Τότε ήταν που βρέθηκαν άτομα όπου με το πρόσχημα του ενδιαφέροντος και της αγάπης ποδοπάτησαν τον συναισθηματικό μας κόσμο και μας γέμισαν πληγές που δεν μας άφηναν να κλείσουμε μάτι το βράδυ, γεμίζοντας το μαξιλάρι μας δάκρυα, από αυτά που πονάνε και νιώθουμε πως τα μάτια μας δεν θα στεγνώσουν ποτέ ξανά. Τότε ήταν που αποφασίσαμε να γίνουμε πιο σκληροί, πως δεν θα αφήσουμε ποτέ ξανά και κανέναν να μας γεμίσει τόσες πληγές, ξεχνώντας βέβαια και την αξία του να σηκώνεσαι όταν σε ρίχνουν κάτω, κάθε φορά προσπαθώντας πάντα για το καλύτερο, αυτό που θα σε βοηθήσει να βρεις την δύναμη να συνεχίσεις αγνοώντας τις τόσες φορές που έχεις στενοχωρηθεί στο παρελθόν και να συνεχίσεις να χαμογελάς κοιτώντας τους ανθρώπους κατευθείαν στα μάτια πιστεύοντας πως το καλό πάντα έρχεται.