"Μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες.."

H χειρότερη μέρα του να νοιάζεσαι κάποιον είναι η μέρα που θα φύγει από τη ζωή σου, είτε αυτό λέγεται οικογένεια, φίλοι, σχέσεις. Και σκέφτεσαι: «Θα πρέπει να χαίρομαι που το έζησα ή πονάω τόσο πολύ που θα προτιμούσα να μην το είχα ζήσει ποτέ;» Ο καθένας μπορεί να εκτιμήσει με διαφορετικό τρόπο τα δεδομένα του και να δώσει την δικιά του απάντηση. Το μόνο σίγουρο είναι πως, όπως όλα έχουν μια αρχή έτσι, έχουν και  ένα τέλος, επώδυνο αρκετές φορές.  Σημασία όμως έχει το ταξίδι, η πορεία, οι στιγμές.. Οι στιγμές είναι μεγάλη υπόθεση, ίσως το σημαντικότερο στοιχείο για να κατακτήσουμε τη ζωή, είναι να έχουμε σαν στόχο να συλλέγουμε όσες περισσότερες στιγμές μπορούμε.

Ξέρω γω, φαντάζομαι πως η ζωή είναι κάτι σαν ένα όχημα όπου σε κάθε του στάση κάποιοι θα ανέβουν και κάποιοι άλλοι θα κατέβουν. Τις περισσότερες φορές αυτοί που θα ανέβουν θα μας κάνουν εντύπωση θέλοντας να τους γνωρίσουμε καλύτερα και κάποιοι άλλοι μας κρατάνε παγερά αδιάφορους ελπίζοντας πως θα κατέβουν το συντομότερο δυνατό ή μας είναι τόσο αντιπαθείς το μόνο που θέλουμε είναι να τους «πετάξουμε»  από το παράθυρο. Κάποιοι όμως, ελάχιστοι,  όταν κατεβαίνουν μας κάνουν να πονάμε τόσο πολύ που φοβόμαστε μήπως αυτό το «όχημα» δεν καταφέρει ποτέ ξανά να φτάσει σε άλλη στάση ή σταθμό. Υποτίθεται πως οι δυσκολίες και η απογοήτευση μας κάνουν πιο σκληρούς και δυνατούς για να αντέχουμε, όμως μέχρι να γίνει αυτό η διαδικασία είναι επώδυνη, εμποδίζοντας μας ακόμη και να αναπνεύσουμε με κανονικούς ρυθμούς, λες και δεν υπάρχει αρκετό οξυγόνο γύρω μας.

Ακόμη κι’ αν θεωρούμε πως η ζωή  μας είναι δικιά μας και μας ανήκει θα πρέπει να καταλάβουμε πως δεν μπορούμε να έχουμε πάντοτε τον έλεγχο ή την επιλογή του τι θα γίνει με αυτήν. Πολλές φορές η ζωή μας πηγαίνει σε μέρη που ποτέ δεν ονειρευτήκαμε πως μπορεί να υπάρχουν και κάποιες άλλες σε μέρη που δεν θα ήθελε κανένας άνθρωπος δει. Το πιο περίεργο όμως είναι πώς μπορούν τα πάντα να αλλάζουν  μέσα σε κάποια δευτερόλεπτα. Τη μια στιγμή είσαι και νιώθεις κάπως και την ακριβώς επόμενη εντελώς διαφορετικά. Αυτή η απότομη μετάβαση είναι που πονάει τόσο, λες και χάνεις τη ζωή σου μέσα σε μερικές στιγμές. Θέλει μαγκιά, πείσμα, επιμονή και υπομονή για να μπορείς να αντέξεις και να μην το βάλεις στα πόδια από την ίδια σου τη ζωή. Το θέμα είναι να επιμένεις και να πολεμάς, μόνο έτσι θα καταφέρεις να αντέχεις και να μην χάσεις τον εαυτό σου.

Είμαστε τόσο εύθραυστοι που αρκούν μερικές στιγμές για να γίνουμε εκατομμύρια μικρά κομματάκια. Μπορεί να μην καταφέρουμε να επαναφέρουμε τον εαυτό μας στην αρχική του μορφή, όμως μπορούμε να τον συναρμολογήσουμε ξανά. Όσος χρόνος μας απομένει αυτό θα το κάνουμε χιλιάδες φορές και στο τέλος ίσως τα σημάδια και οι πληγές να είναι πολύ περισσότερες από τις όμορφες πλευρές, όμως αυτοί είμαστε εμείς και το κάθε μπάλωμα θα πρέπει να μας υπενθυμίσει  πόσο δυνατοί και «όμορφοι» έχουμε γίνει.

Μελλοντικά σχέδια δεν «παίζουν». Ή κάνεις ότι θες σήμερα ή ξέχασε το! Αν θεωρείς πως τα πάντα είναι δεδομένα και σίγουρα, μάθε λοιπόν πως εκεί που η ζωή θα σε ανεβάσει στα ουράνια, εκεί είναι που θα σε ρίξει στα τάρταρα, χωρίς καν να το καταλάβεις!

Αλήθεια, πότε ήταν η τελευταία φορά που έκανες κάτι για πρώτη φορά; Δεν μπορείς ούτε καν να θυμηθείς.. Γκρέμισε τα όλα και άρχισε ξανά.. και ξανά.. και ξανά.. όσες φορές χρειαστεί, έχοντας κατά νου πως δεν έχουμε και πολλή χρόνο. Κάνε σήμερα ότι δεν έχεις κάνει ποτέ και σταμάτα να κλαίγεσαι αν δεν σου ήρθαν όλα βολικά και εύκολα. Μόνο που.. ξέρεις κάτι; Έχουμε ξεμείνει τόσο από αισθήματα, χρόνο και αγάπη που το μόνο που μας έχει απομείνει είναι το επιφανειακό και το εύκολο. Μένουμε στην επιφάνεια, στην εξωτερική όψη των πραγμάτων ξεχνώντας την ουσία και τη πραγματικά αξίζει. Δεν έχουμε χρόνο να ζήσουμε και να νιώσουμε, όμως έχουμε χρόνο στο να σπαταλάμε τη ζωή μας.. Τραγική ειρωνεία ε;

Ξεχνάς βέβαια πως μένοντας στο επιφανειακό για να βολευτείς στην ουσία, ξεχνάς πως η ζωή σου περνά σαν αστραπή μετρώντας πολλούς ανθρώπους που αμφίβολο είναι πόσοι από αυτούς σε νοιάστηκαν πραγματικά και ήταν εκεί όταν τους χρειαζόσουν. Το θέμα δεν είναι η ποσότητα αλλά η ποιότητα, ας μην το αντιληφθούμε όταν θα είναι πια πολύ αργά.. Σταμάτα λοιπόν να είσαι θεατής στην ίδια σου τη ζωή και ζήσε! Δεύτερη ζωή δεν έχει. Επείγει να ζήσεις τώρα όχι κάποτε γιατί αυτό το κάποτε ίσως να μην σου έρθει ποτέ…

 Κράτα αυτό: 

Μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες
ψάχνω κουράγιο μήπως και ονειρευτώ
Μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες
καλή ευκαιρία μήπως και μαγευτώ.
Μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες έτσι μπράβο να σ'ακούω να μιλάς.
Μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες.
Τι ωραίο να κλαίς και να γελάς.
Μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες.
Να ονειρεύεσαι, να μη ξεχνάς.
Μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες.
Να μη φοβάσαι και να γερνάς.