"Οι ήρωες μου είναι η ρότα μου"

Μερικές φορές τα φαινόμενα απατούν.. Εκεί έξω υπάρχουν κάποια άτομα που κρύβουν βαθιά μέσα στην ψυχή τους όλους τους φόβους, τις ανασφάλειες και το μόνο που αφήνουν να φανεί προς τα έξω είναι ένα μεγάλο χαμόγελο. Όχι από χαζομάρα ή αφέλεια.. απλώς πήραν πρέφα πως η ζωή είναι ένα μεγάλο πανηγύρι και αν την πάρεις στα σοβαρά, χάθηκες.. Γι’ αυτό λοιπόν, ότι και να σκέφτονται ότι προβλήματα και να έχουν, τα κρύβουν με μαεστρία πίσω από ένα τεράστιο χαμόγελο. Εγώ αυτούς τους ανθρώπους γουστάρω! Αυτά τα άτομα είναι τα πιο "δύσκολα" στο να τα προσεγγίσεις αλλά αν σε αφήσουν να μπεις στη ζωή τους, τότε θα καταλάβεις πως δεν εστιάζουν στο επιφανειακό αλλά σε κάτι πιο βαθύ και ουσιαστικό.. Μαθαίνουν να αντιμετωπίζουν με πάντα με διαφορετικό τρόπο και ίσως αυτό να είναι που τους κάνει τόσο διαφορετικούς.

Η ζωή αναπόφευκτα μας οδηγεί σε δρόμους μαγευτικούς, όμορφους και περιπετειώδεις. Σε δρόμους που ποτέ δεν πιστεύαμε πως θα βρεθούμε.. Είναι όμως φορές που σ’ αυτό το τρένο που ανεβαίνουμε την στιγμή που θα δούμε το φως του κόσμου αυτού, και η τελευταία του στάση είναι όταν θα έχει τελειώσει η αποστολή μας εδώ, ζούμε καταστάσεις που δεν θα θέλαμε ποτέ να δούμε, που δεν θα ευχόμασταν σε κανέναν άλλον άνθρωπο να τις ζήσει. Αναγκαζόμαστε να περπατήσουμε σε μονοπάτια σκοτεινά  και δύσβατα όπου μόνο φόβο και πόνο μας προκαλούν. Δεν είναι επιλογή μας όμως, είναι κάποιες φορές που τα βιώματα σου δεν εξαρτώνται από εσένα. Οι πραγματικοί ήρωες όμως στα δύσκολα δεν φαίνονται? ;)

Μάθαμε να μιλάμε για λογαριασμό άλλων, να κρίνουμε και να κατακρίνουμε άτομα αγνοώντας τα δικά μας ελαττώματα νομίζοντας πως κρίνοντας κάποιον θα μηδενιστούν αυτομάτως τα λάθη και οι φοβίες μας. Αντί να βλέπουμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη και να προσπαθούμε να πραγματοποιήσουμε τα δικά μας όνειρα και θέλω, φτιάχνουμε μια «ιδανική εικόνα», για τους άλλους, με αποτέλεσμα να εγκλωβιζόμαστε σ’ αυτήν και να ζούμε (?) με μοναδικό σκοπό και στόχο την αποδοχή των άλλων. Ξέρετε όμως κάτι? "Τι ξέρει για εμάς ο καθένας" και γιατί θα πρέπει να ζούμε πάντα για τους άλλους?

Ο χρόνος μας είναι πολύ περιορισμένος και αλίμονο σ’ αυτόν που δεν το έχει καταλάβει ακόμη. Δεν θα ήταν πολύ όμορφο αν λίγο πριν κατέβουμε από το τρένο της ζωής μας να καταλάβουμε πώς εμείς είμασταν οι οδηγοί και όχι ο καθένας? Αν ζήσαμε ακριβώς όπως εμείς θέλαμε? Λάθη σίγουρα θα έχουμε κάνει αλλά στην τελική τι νόημα θα μπορεί να έχει μια ζωή χωρίς αυτά? Μέσα από την απογοήτευση, την απώλεια και τον πόνο μαθαίνεις να εκτιμάς κάτι όμορφο που έρχεται στη ζωή σου. Αν η ζωή μας ήταν πάντα όμορφη τι νόημα θα είχε, τι διαφορά θα μας έκανε? Καμία απολύτως…

Από πολυ μικροί διαβάζαμε παραμύθια γεμάτα με ήρωες με υπερφυσικές ικανότητες όπου έκαναν το πιο απίστευτο με μέναμε άναυδοι.. Τι κάνει όμως κάποιον πραγματικό ήρωα εδώ? Για μένα ένας ήρωας είναι αυτός που έχει πληγωθεί και κομματιαστεί χιλιάδες φορές, όμως ΚΑΘΕ φορά μαζεύει τα σπασμένα του κομματάκια ένα - ένα, "σηκώνεται" πιο δυνατός (και φυσικά σοφότερος) με ένα τεράστιο χαμόγελο και έτοιμος για να ΖΗΣΕΙ την κάθε του στιγμή προσπαθώντας να βιώσει το κάθε συναίσθημα στο έπακρο.

 Δεύτερες ευκαιρίες δεν έχει.. μονάχα δύο επιλογές.. Ή θα μείνουμε εγκλωβισμένοι για μια ζωή μέσα στην εικόνα που φτιάξαμε( ή μας «φτιάξανε») για τον έξω κόσμο προσπαθώντας να ικανοποιήσουμε τις προσδοκίες των «άλλων» (που δεν είναι σίγουρο αν θα ικανοποιηθούν και ποτέ), ή θα αντιληφθούμε πως πρωταγωνιστές στη ζωή μας είμαστε μονάχα εμείς. Το σημαντικότερο είναι να γεμίσουμε την ζωή μας με τα πιο φωτεινά και όμορφα χρώματα προσπαθώντας να έχουμε οδηγό την καρδιά και τα δικά μας θέλω, σίγουροι πως όσο και να πονέσουμε πάντοτε στην άκρη της σκοτεινής διαδρομής υπάρχει το ουράνιο τόξο γεμάτο με φωτεινά χρώματα.. Όταν λοιπόν φτάσουμε εκεί, θα έχουμε γίνει οι πραγματικοί ήρωες και μαχητές της δικιάς μας ζωής και κάπως έτσι θα μπορέσουμε να νιώσουμε περήφανοι για τα όσα έχουμε καταφέρει !! 

"Της αγάπης την ουσία"

Όσοι συνάντησαν στη ζωή τους μεγάλες απώλειες έμαθαν να είναι πιο “σκληροί” με διαφορετικές προτεραιότητες και στόχους. Κύριο χαρακτηριστικό τους; Έμαθαν να ξεχωρίζουν τους ανθρώπους και να τους κοιτάνε κατευθείαν στα μάτια.

Λόγω συγκυριών, μεγαλώνουν, ωριμάζουν απότομα, χωρίς να το έχουν επιλέξει οι ίδιοι. Δεν ευθύνονται, ξέρετε, για όλα οι άνθρωποι.

Αναγκάζονται να αναλάβουν ευθύνες από πολύ νωρίς, μιας και δεν υπάρχει άλλη διέξοδος. Όταν όμως η πραγματικότητα σε βρίσκει απότομα και απροετοίμαστο, μαθαίνεις να μην ασχολείσαι με το επιφανειακό, αλλά με κάτι πιο βαθύ. Γι’ αυτό άλλωστε κοιτάνε τους ανθρώπους στα μάτια.. Κακά τα ψέματα, μόνο εκεί μπορείς να δεις την ψυχή του άλλου.

Ξέροντας πώς τίποτα δεν είναι σίγουρο και δεδομένο, βιάζονται να ζήσουν όλα όσα έχουν ονειρευτεί με τον φόβο πώς ο χρόνος τους είναι πολύ περιορισμένος. Το κάθε λεπτό που περνάει είναι σημαντικό, γι’ αυτό μιλάνε πολλές φορές, χωρίς να σκεφτούν.

Σίγουρα καταθέτουν το κάθε τους συναίσθημα, την ώρα που γεννιέται, με την πεποίθηση πως καλύτερα να πληγωθούν ακόμη λίγο, παρά τους μείνουν απωθημένα και μισοτελειωμένες πράξεις για μια ζωή..

Στις περισσότερες των περιπτώσεων είναι χαμηλών τόνων, όχι επειδή είναι αντικοινωνικοί ή επειδή θέλουν να περνάνε απαρατήρητοι, αλλά επειδή δεν τους αρέσει να ενοχλούν κανέναν και για κανέναν λόγο. Η αλήθεια είναι πως όποιος θέλει να είναι δίπλα τους, το καταλαβαίνει από πολύ νωρίς. Έτσι κι αλλιώς, η πολλή βαβούρα μόνο πονοκέφαλο μπορεί να φέρει..

Θα τους δεις να γελάνε συχνά και δυνατά. Όχι επειδή είναι χαζοχαρούμενοι, αλλά επειδή έτσι έχουν μάθει.

Όταν η ζωή σε ρίχνει απότομα στα πολύ βαθιά, εσύ οφείλεις να κάνεις δύο πράγματα.Το πρώτο είναι να μάθεις να κολυμπάς όσο καλύτερα μπορείς.Το δεύτερο είναι να μάθεις να αντιμετωπίζεις τα πάντα με χαμόγελο.

Φυσικά ίσως και να πιστεύουν πως με τα πολλά χαμόγελα θα γίνει ο κόσμος καλύτερος, πιο όμορφος, πιο φωτεινός και ασυζητητί με περισσότερη αγάπη και λιγότερο μίσος.

Όταν γνωρίσεις κάποιον απ’ αυτούς, να του φερθείς όμορφα, μιας και δεν πρόκειται ποτέ (μα ποτέ) να σου φερθεί άσχημα. Στην χείριστη των περιπτώσεων, θα σου ρίξει μια μούντζα και θα συνεχίσει αθόρυβα τη ζωή του προς την αναζήτηση “καθαρών” ανθρώπων γεμάτων όνειρα και πάθος για ζωή.

"Ονείρων είμαστε σκιές.."

Αρκετά χρόνια πριν, θυμάμαι να μου λένε να μην μιλάω σε άτομα που δεν γνωρίζω πολυ καλά γιατί υπάρχουν και άτομα λιγότερο "καλά" από τα υπόλοιπα. Έτσι κι' εγώ μέχρι και σήμερα δεν εμπιστεύομαι εύκολα. Μόνο που ακόμη δεν κατάφερα να καταλάβω γιατί δεν είναι όλοι καλοί. Υπάρχουν άτομα με πανέμορφες ψυχές και κάποια άλλα με ψυχές μαύρες. Τέλος πάντων, το τι ορίζει την ψυχή του κάθε ατόμου είναι δικιά του δουλειά.

Το θέμα είναι πως από πολυ μικρή ηλικία μάθαμε να υψώνουμε τείχη ψηλά και απροσπέλαστα προσπαθώντας να προστατεύσουμε την ψυχή μας μην τυχόν και γίνει κομμάτια. Πάντα υπάρχει ο κίνδυνος πως αν κομματιαστεί ξανά θα χάσουμε κάποιο της κομμάτι και δεν θα γίνει ποτέ ξανά όπως πριν, τι σημασία έχει όμως να έχεις μια ολοκληρωμένη και ατσαλάκωτη καρδιά όταν δεν είναι σε θέση να αντιληφθείς πόσο όμορφη μπορεί να παραμείνει, έστω λειψή..

Όσα κομμάτια κι' αν λείπουν, μια καθαρή ψυχή ποτέ δεν θα καταφέρει να μην είναι όμορφη, όσο τσαλακωμένη, όσο πληγωμένη κι' αν είναι. 

Σε όλα τα παραμύθια που διαβάζουμε, η "κακιά μάγισσα" έχει μια ψυχή κατάμαυρη, ίσως όμως να μην ήταν πάντοτε έτσι. Ξέρεις.. ο πόνος αλλάζει τον άνθρωπο, κάποιοι είναι πιο δυνατοί από τους υπόλοιπους και καταφέρνουν να κρατήσουν τις ψυχές τους καθαρές αν και διαλυμένες, ενώ κάποιοι άλλοι στην προσπάθεια τους να επιβιώσουν, θέλοντας διακαώς να μην βιώσουν ούτε στο ελάχιστο τον πόνο που ένιωσαν, καταφέρνουν να πετρώσουν τόσο πολυ την ψυχή τους, όπου αγνώριστη πια, καταλήγει στο να αδυνατεί να νιώσει το παραμικρό.. 

Έτσι κι' αλλιώς, ο κάθε ένας βλέπει ότι του επιτρέπουμε να δει. Το συμπέρασμα ανάγεται από το φαίνεσθαι και όχι από την ουσία. Η ουσία χάθηκε από παντού γιατί ο καθένας απορροφημένος από τα δικά του προβλήματα και  θέματα, ξεχνά να δει πως το καθετί παίρνει την αξία και την προσοχή που εμείς του δίνουμε, και τις πιο πολλές φορές δίνουμε βαρύτητα σε λάθος σημεία. Τις πιο πολλές φορές το αντιλαμβανόμαστε αργά, κάποιες άλλες και ποτέ. Το θέμα είναι πως όπως δεν γνωρίζουμε για πόσο καιρό ακόμη να βρισκόμαστε "εδώ", έτσι λοιπόν, δεν είναι δίκαιο, τουλάχιστον για εμάς να σπαταλάμε στιγμές, όπου δεν μας γεμίζουμε ολοκληρωτικά.

Ουσιαστικά, στην προσπάθεια μας να προστατευτούμε, πληγώνουμε εμείς οι ίδιοι τους εαυτούς μας γιατί δεν μπορούμε να καταλάβουμε πως η ευτυχία είναι πολυ πιο απλή υπόθεση απ' ότι την κάνουμε να φαίνεται. Το θέμα είναι να κερδίσουμε την μάχη με τον ίδιο μας τον εαυτό πείθοντας τον πως η χαρά βρίσκεται παντού, φτάνει να έχουμε ανοιχτά τα ματια μας για να την δούμε όταν χτυπήσει την πόρτα..

Το πιο αστείο είναι πως ξοδεύονται ολόκληρες ζωές γκρινιάζοντας για τα πάντα, βρίσκοντας ευκαιρίες για να φύγει μακριά η ευτυχία, καταλήγοντας μίζερα ανθρωπάκια κενά από τα πάντα με κύριο μέλημα να δίνεται  βαρύτητα στο επιφανειακό και κενό από κάθε στάλα ουσίας και νοήματος. Έτσι, αναβάλλονται τα πάντα για ένα "πιο μετά" που κανείς δεν ξέρει να ορίσει πότε θα έρθει.

Δεν ξέρουμε πως τα φέρνει η ζωή, ίσως και σ' αυτό το σημείο να έγκειται και η μαγεία της. Το θέμα είναι να κερδίσουμε τη ζωή, κάνοντας τα πάντα πιο όμορφα και πιο φωτεινά χωρίς να χάνουμε την πίστη μας στους ανθρώπους. Αν όντως καταλάβουμε πως το αύριο δεν είναι δεδομένο για κανέναν, τότε ναι, ίσως να σταματήσει η γη να είναι τόσο γεμάτη από κουρασμένες σκιές, όπου σέρνονται αναζητώντας σε λάθος σημεία το νόημα της ίδιας της ζωής.

"Αν καταφέρεις ν' αγαπήσεις λένε αυτό το μαύρο φως αλλάζει χρώμα"

Πόσες φορές συμβιβαστήκαμε με ότι να ‘ναι καταστάσεις μόνο και μόνο επειδή είχαμε λάθος αντίληψη για το τι αξίζουμε πραγματικά; Τις περισσότερες φορές θεωρούμε πως αξίζουμε πολύ λιγότερα λόγω διαφόρων συγκυριών του παρελθόντος μας.  Λαμβάνουμε τόσα λίγα επειδή πιστεύουμε πως όντως είμαστε για τόσο λίγα. Δεν είναι αλήθεια όμως. Ο πιο σκληρός κριτής για εμάς είναι ο ίδιος μας ο εαυτός, όπου λόγω χαμηλής αυτοπεποίθησης, αυτοεκτίμησης και διαφόρων άλλων καταστάσεων νιώθουμε πως όσες φορές έχουμε πληγωθεί στο παρελθόν συνέβη μόνο και μόνο επειδή αυτό αξίζουμε πραγματικά. Σίγουρα κάποιοι φρόντισαν γι’ αυτό όμως το μόνο σίγουρο είναι πως αξίζουμε πολλά περισσότερα από όσα πιστεύουμε πως προορίζονται για εμάς.

Φυσικό επακόλουθο είναι να μην παίρνουμε ποτέ αυτό που πραγματικά μας αξίζει αλλά αντιθέτως, φοβόμαστε ακόμη και να ζήσουμε βάζουμε τον εαυτό μας στη θέση του θύματος κάθε φορά. Ο κάθε ένας από εμάς είναι μοναδικός με ένα βασικό ελάττωμα.. Δεν αντιλαμβανόμαστε πόσο διαφορετικοί είμαστε και πόσα πολλά αξίζει ο κάθε ένας ξεχωριστά. Απλώς ξοδεύουμε μεγάλο μέρος της ζωής μας με το να συμβιβαζόμαστε σε καταστάσεις όπου δεν μας αρμόζουν θεωρώντας πώς μόνο αυτό είμαστε σε θέση να λάβουμε και τίποτα περισσότερο. Πείθουμε τους εαυτούς μας πως δεν μας αξίζει να είμαστε πραγματικά και ολοκληρωτικά ευτυχισμένοι με κύριο αποτέλεσμα να αφήνουμε άτομα να μας εκμεταλλεύονται ψυχικά σίγουροι πως συμβιβαστήκαμε σε κάτι που δεν μας γεμίζει ψυχικά μόνο και μόνο επειδή αυτό πρέπει να λάβουμε.

Δεν είμασταν πάντα έτσι όμως.. Για κάθε πληγωμένη ψυχή υπάρχουν κάποιοι υπαίτιοι.. Ίσως τις πιο πολλές φορές να φταίμε τους ίδιους μας τους εαυτούς για το καθετί όμως αυτό δεν είναι αλήθεια. Δεν φταίμε για τα πάντα εμείς οι ίδιοι. Ο κάθε άνθρωπος έχει κάτι που τον πονά και ίσως αυτή η πληγή να μην κλείσει και ποτέ. Το θέμα είναι να προχωράς πάντα και μόνο μπροστά, συγχωρώντας πρώτα απ’ όλα τον εαυτό σου για τον χρόνο που ανάλωσες σε ψεύτικες καταστάσεις και σχέσεις δίχως νόημα.

Ξεχάσαμε πώς να είμαστε ευτυχισμένοι αφού νιώθουμε πιο ασφαλείς στο να αποστασιοποιούμαι τον εαυτό μας από τους πάντες και τα πάντα. Το θέμα είναι πως καταλήγουμε μόνοι και τρέμουμε στην ιδέα πως μπορεί κάποιος άλλος να μας αγαπήσει, ίσως να τρομάζουμε στην ιδέα μιας και δεν έχουμε αγαπήσει τον ίδιο μας τον εαυτό πιστεύοντας πως δεν αξίζουμε και πολλά- πολλά και καταλήγουμε πάλι στον ίδιο παρονομαστή, να φοβόμαστε ακόμη και την ίδια τη ζωή.

Αυτό γίνεται επειδή πληγωθήκαμε πολύ και βαθιά τότε που πιστεύαμε πως είμαστε άτρωτοι και τίποτα δεν μπορεί να μας «ρίξει» κάτω. Τότε ήταν που βρέθηκαν άτομα όπου με το πρόσχημα του ενδιαφέροντος και της αγάπης ποδοπάτησαν τον συναισθηματικό μας κόσμο και μας γέμισαν πληγές που δεν μας άφηναν να κλείσουμε μάτι το βράδυ, γεμίζοντας το μαξιλάρι μας δάκρυα, από αυτά που πονάνε και νιώθουμε πως τα μάτια μας δεν θα στεγνώσουν ποτέ ξανά. Τότε ήταν που αποφασίσαμε να γίνουμε πιο σκληροί, πως δεν θα αφήσουμε ποτέ ξανά και κανέναν να μας γεμίσει τόσες πληγές, ξεχνώντας βέβαια και την αξία του να σηκώνεσαι όταν σε ρίχνουν κάτω, κάθε φορά προσπαθώντας πάντα για το καλύτερο, αυτό που θα σε βοηθήσει να βρεις την δύναμη να συνεχίσεις αγνοώντας τις τόσες φορές που έχεις στενοχωρηθεί στο παρελθόν και να συνεχίσεις να χαμογελάς κοιτώντας τους ανθρώπους κατευθείαν στα μάτια πιστεύοντας πως το καλό πάντα έρχεται.