"Αν αφεθείς σ' οδηγάει ο δρόμος.."

Πάντα φοβόμαστε την απόρριψη. Έτσι λοιπόν, το σκάμε με την πρώτη ευκαιρία. Πιστεύουμε πως αυτή ήταν η άμυνα μας, ο καλύτερος τρόπος για να μην πληγωθούμε ξανά μιας και αργά ή γρήγορα όλα τελειώνουν. Φεύγουμε πριν να δώσουμε ότι θα μπορούσαμε γιατί απλά θεωρούμε πως δεν μπορούμε να δώσουμε, κι’ ας μας δίνει ο άλλος τα πάντα και για τους δυο..

Από φόβο φοβόμαστε να ζήσουμε κι’ ας θέλουμε να ζήσουμε τα πάντα.. Σχήμα οξύμωρο αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Μετά από καιρό σου μένει μια γλυκόπικρη γεύση για το τι θα μπορούσες να είσαι τώρα, θα ήσουν ευτυχισμένη/ος άραγε ή μήπως θα επιβεβαιωνόσουν? Άγνωστη η απάντηση και άγνωστη θα παραμείνει, απλώς μαθαίνεις να ζεις με τις επιλογές σου και προχωράς, βλέπεις μπροστά και μόνο μπροστά, ποτέ πίσω. Η ζωή δεν σου δίνει την επιλογή για να επιστρέψεις πίσω και να διορθώσεις τα λάθη σου, απλώς μαθαίνεις να ζεις μ’ αυτά ελπίζοντας πως δεν θα τα επαναλάβεις. Έλα όμως που δεν μαθαίνεις ποτέ.. Φοβάμαι την μέρα που θα θέλω να ζήσω όταν θα είναι πια πολύ αργά. Το καλύτερο βέβαια θα ήταν να μπορούσαμε να πατήσουμε ένα μαγικό κουμπάκι το οποίο θα μας βοηθούσε να γυρίσουμε πίσω τον χρόνο και να «φτιάξουμε» τα πράγματα όπως ακριβώς θέλουμε, έλα όμως που δεν υπάρχει..

Τουλάχιστον πρέπει να μάθουμε να αποδεχόμαστε τα λάθη και τις επιπτώσεις των επιλογών μας και να προχωράμε πιο ώριμοι, πιο σοφοί αν θες και να αρχίσουμε να ζούμε ξανά  για να μην δούμε την ζωή μας να περνάει παράλληλα από εμάς καταλήγοντας σκιές μουντές και σκοτεινές ανίκανες να ζήσουν, απλώς να επιβιώνουν αναπολώντας τα λάθη του παρελθόντος. Τι γίνεται όμως όταν τα αποτελέσματα των επιλογών μας έχουν πληγώσει άτομα τα οποία σου προσέφεραν ανιδιοτελώς τον ίδιο τους τον εαυτό επειδή απλώς φοβηθήκαμε να ζήσουμε κι’ ας το αποτέλεσμα ήταν να «σπάσουμε» τα μούτρα μας? Είναι άραγε αρκετή μια συγνώμη? Αυτό δεν το γνωρίζω.. Πρέπει να ειπωθεί όμως, κι ας μην είναι.. Παρά τίποτα ας ζητήσουμε από αυτά τα άτομα να μας συγχωρέσουν, κι’ αν το κάνουμε με όλη μας την καρδιά, επειδή έχουμε μετανιώσει, τότε ναι μπορεί και να είναι αρκετό.

Λες συγνώμη και αφήνεις τον εαυτό σου να φύγει μακριά από το παρελθόν χωρίς να ελπίζουμε για τίποτα που ανήκει εκεί. Όλα γίνονται για κάποιο πολύ συγκεκριμένο λόγο τον οποίο δεν γνωρίζουμε και που μπορεί να μην τον μάθουμε και ποτέ, αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει κιόλας. Άνθρωποι μπαίνουν στην ζωή μας μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο και φεύγουν πάλι όταν και όποτε πρέπει, αν φύγουν ποτέ, για να μας δείξουν κάτι, για να μας δώσουν ένα μάθημα, να μας πουν κάτι που εμείς αγνοούμε ή δεν μάθαμε ακόμη. 

Μπορεί όντως να είχες όλη την καλή πρόθεση να τα κρατήσεις στην ζωή σου για πολύ περισσότερο και ξαφνικά φοβήθηκες και τα έδιωξες μακριά. Μπορεί να περάσουν και χρόνια μα μόλις τα θυμηθείς να σχηματιστεί στο πρόσωπο σου ένα παράξενο χαμόγελο που να έχει τα πιο περίεργα συναισθήματα.. Όπως.. νοσταλγία, αγάπη και πικρία .. πικρία που έφυγες ξαφνικά χωρίς να ζητήσεις ένα συγνώμη, για όλες εκείνες τις φορές που νευρίασες τον άλλον και αντί να σε βρίσει αυτός χαμογέλασε και σε πήρε αγκαλιά, για όλες τις φορές που ήσουν στον κόσμο σου και αντί να σε επαναφέρει σε άφηνε στην ησυχία σου, για όλες τις φορές που τον στενοχώρησες και αυτός αντί να σε διώξει μακριά σου έδωσε το πιο γλυκό του φιλί.. για όλα αυτά που πολύ απλά δεν έκανες..

Δεν τα έκανες όχι γιατί δεν ήθελες απλώς τότε πίστευες πως τα πάντα μπορούν να σε περιμένουν, δεν θα πρέπει να δείχνεις το τι νιώθεις γιατί θεωρείς δεδομένο πως ο άλλος θα το ξέρει ήδη κι’ ας πεθαίνεις για τον άλλον, « γιατί πω κάτι που ξέρει? Θα καταντήσω κουραστική και δεν θέλω», η καλύτερη ατάκα για να αποφύγουμε να εξωτερικεύσουμε το τι νιώθουμε, όχι από εγωισμό αλλά από άμυνα. Περίμενες να κάνεις τα πάντα αύριο, ένα αύριο  που δεν θα έρθει ποτέ αν δεν το κυνηγήσεις.

Στην τελική όμως ο μόνος χαμένος είσαι εσύ γιατί κάποιος που έδωσε ότι μπορούσε δεν έχει να μετανιώνει για κάτι απλώς προχωράει παρακάτω μαζεύοντας εμπειρίες, εσύ όμως μένεις με τις αναμνήσεις και τις σκέψεις του τι θα γινόντανε αν δεν έφευγα τότε, αν δεν σε παρατούσα επειδή φοβήθηκα την ίδια την ζωή και τώρα πια είναι αργά για τα πάντα.. 

Η ζωή ξέρεις δεν είναι μπακάλικο για να περιμένεις να εισπράττεις περισσότερα από αυτά που έχεις πουλήσει, δίνε και μην ρωτάς και να ζητάς συγνώμη όταν φταις, να χαμογελάς και να λες «δεν βαριέσαι καλά πέρασα» και να.. όποτε θυμάσαι το παρελθόν σου να μετράς τα λάθη σου ένα ένα, να τα διορθώσεις για μην πληγώσεις ξανά ποτέ κανέναν που δεν το αξίζει. Έτσι στον τελευταίο σου απολογισμό αν τα άτομα που έκανες χαρούμενα ήταν περισσότερα από τις καρδούλες που πλήγωσες τότε να ξέρεις πώς έχεις κερδίσει το στοίχημα με την ζωή.. 

Kαι κάτι τελευταίο:   

Λυπάμαι που έφυγα εκείνη τη νύχτα κρυφά
βιαστικά και χωρίς να ζητήσω συγνώμη

Το μόνο που θά 'θελα κάποτε αν σε ξαναδώ
είναι να πω ευχαριστώ για το θαύμα που είδα