"Οι ήρωες μου είναι η ρότα μου"

Μερικές φορές τα φαινόμενα απατούν.. Εκεί έξω υπάρχουν κάποια άτομα που κρύβουν βαθιά μέσα στην ψυχή τους όλους τους φόβους, τις ανασφάλειες και το μόνο που αφήνουν να φανεί προς τα έξω είναι ένα μεγάλο χαμόγελο. Όχι από χαζομάρα ή αφέλεια.. απλώς πήραν πρέφα πως η ζωή είναι ένα μεγάλο πανηγύρι και αν την πάρεις στα σοβαρά, χάθηκες.. Γι’ αυτό λοιπόν, ότι και να σκέφτονται ότι προβλήματα και να έχουν, τα κρύβουν με μαεστρία πίσω από ένα τεράστιο χαμόγελο. Εγώ αυτούς τους ανθρώπους γουστάρω! Αυτά τα άτομα είναι τα πιο "δύσκολα" στο να τα προσεγγίσεις αλλά αν σε αφήσουν να μπεις στη ζωή τους, τότε θα καταλάβεις πως δεν εστιάζουν στο επιφανειακό αλλά σε κάτι πιο βαθύ και ουσιαστικό.. Μαθαίνουν να αντιμετωπίζουν με πάντα με διαφορετικό τρόπο και ίσως αυτό να είναι που τους κάνει τόσο διαφορετικούς.

Η ζωή αναπόφευκτα μας οδηγεί σε δρόμους μαγευτικούς, όμορφους και περιπετειώδεις. Σε δρόμους που ποτέ δεν πιστεύαμε πως θα βρεθούμε.. Είναι όμως φορές που σ’ αυτό το τρένο που ανεβαίνουμε την στιγμή που θα δούμε το φως του κόσμου αυτού, και η τελευταία του στάση είναι όταν θα έχει τελειώσει η αποστολή μας εδώ, ζούμε καταστάσεις που δεν θα θέλαμε ποτέ να δούμε, που δεν θα ευχόμασταν σε κανέναν άλλον άνθρωπο να τις ζήσει. Αναγκαζόμαστε να περπατήσουμε σε μονοπάτια σκοτεινά  και δύσβατα όπου μόνο φόβο και πόνο μας προκαλούν. Δεν είναι επιλογή μας όμως, είναι κάποιες φορές που τα βιώματα σου δεν εξαρτώνται από εσένα. Οι πραγματικοί ήρωες όμως στα δύσκολα δεν φαίνονται? ;)

Μάθαμε να μιλάμε για λογαριασμό άλλων, να κρίνουμε και να κατακρίνουμε άτομα αγνοώντας τα δικά μας ελαττώματα νομίζοντας πως κρίνοντας κάποιον θα μηδενιστούν αυτομάτως τα λάθη και οι φοβίες μας. Αντί να βλέπουμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη και να προσπαθούμε να πραγματοποιήσουμε τα δικά μας όνειρα και θέλω, φτιάχνουμε μια «ιδανική εικόνα», για τους άλλους, με αποτέλεσμα να εγκλωβιζόμαστε σ’ αυτήν και να ζούμε (?) με μοναδικό σκοπό και στόχο την αποδοχή των άλλων. Ξέρετε όμως κάτι? "Τι ξέρει για εμάς ο καθένας" και γιατί θα πρέπει να ζούμε πάντα για τους άλλους?

Ο χρόνος μας είναι πολύ περιορισμένος και αλίμονο σ’ αυτόν που δεν το έχει καταλάβει ακόμη. Δεν θα ήταν πολύ όμορφο αν λίγο πριν κατέβουμε από το τρένο της ζωής μας να καταλάβουμε πώς εμείς είμασταν οι οδηγοί και όχι ο καθένας? Αν ζήσαμε ακριβώς όπως εμείς θέλαμε? Λάθη σίγουρα θα έχουμε κάνει αλλά στην τελική τι νόημα θα μπορεί να έχει μια ζωή χωρίς αυτά? Μέσα από την απογοήτευση, την απώλεια και τον πόνο μαθαίνεις να εκτιμάς κάτι όμορφο που έρχεται στη ζωή σου. Αν η ζωή μας ήταν πάντα όμορφη τι νόημα θα είχε, τι διαφορά θα μας έκανε? Καμία απολύτως…

Από πολυ μικροί διαβάζαμε παραμύθια γεμάτα με ήρωες με υπερφυσικές ικανότητες όπου έκαναν το πιο απίστευτο με μέναμε άναυδοι.. Τι κάνει όμως κάποιον πραγματικό ήρωα εδώ? Για μένα ένας ήρωας είναι αυτός που έχει πληγωθεί και κομματιαστεί χιλιάδες φορές, όμως ΚΑΘΕ φορά μαζεύει τα σπασμένα του κομματάκια ένα - ένα, "σηκώνεται" πιο δυνατός (και φυσικά σοφότερος) με ένα τεράστιο χαμόγελο και έτοιμος για να ΖΗΣΕΙ την κάθε του στιγμή προσπαθώντας να βιώσει το κάθε συναίσθημα στο έπακρο.

 Δεύτερες ευκαιρίες δεν έχει.. μονάχα δύο επιλογές.. Ή θα μείνουμε εγκλωβισμένοι για μια ζωή μέσα στην εικόνα που φτιάξαμε( ή μας «φτιάξανε») για τον έξω κόσμο προσπαθώντας να ικανοποιήσουμε τις προσδοκίες των «άλλων» (που δεν είναι σίγουρο αν θα ικανοποιηθούν και ποτέ), ή θα αντιληφθούμε πως πρωταγωνιστές στη ζωή μας είμαστε μονάχα εμείς. Το σημαντικότερο είναι να γεμίσουμε την ζωή μας με τα πιο φωτεινά και όμορφα χρώματα προσπαθώντας να έχουμε οδηγό την καρδιά και τα δικά μας θέλω, σίγουροι πως όσο και να πονέσουμε πάντοτε στην άκρη της σκοτεινής διαδρομής υπάρχει το ουράνιο τόξο γεμάτο με φωτεινά χρώματα.. Όταν λοιπόν φτάσουμε εκεί, θα έχουμε γίνει οι πραγματικοί ήρωες και μαχητές της δικιάς μας ζωής και κάπως έτσι θα μπορέσουμε να νιώσουμε περήφανοι για τα όσα έχουμε καταφέρει !!