"Κάθε παιχνίδι έχει μια νίκη και μια ήττα."

Από τότε που θυμάσαι τον εαυτό σου, σίγουρα ακούς συνέχεια τους γύρω σου να προσπαθούν να σε πείσουν να παλεύεις πάντοτε για το καλύτερο, να φτάσεις τόσο ψηλά είναι δυνατόν, ούτως ώστε κανείς δεν θα είναι ικανός να σε ρίξει κάτω, να μαζεύεις εμπειρίες, στιγμές, γνώσεις και γενικότερα να μαζεύεις, όσα πιο πολλά μπορείς. Είναι λες και η ζωή σου είναι ένα τεράστιο πακέτο, όμορφα στολισμένο, όπου πρέπει να είναι πάντοτε όσο πιο γεμάτο γίνεται, λες και αξία έχει η ποσότητα στη ζωή και όχι το τι μας γεμίζει εμάς τους ίδιους.

Πόσες φορές όμως κάναμε κάτι μόνο και μόνο για να κάνουμε κάποιους άλλους να ικανοποιηθούν, πόσες φορές λειτουργήσαμε αποκλειστικά και μόνο ανάλογα με τα θέλω των «άλλων» αγνοώντας τον ίδιο μας τον εαυτό; Δίνουμε περισσότερη έμφαση στη γνώμη και στην αποδοχή τρίτων προσώπων παρά στην δικιά μας, γιατί πολύ απλά πιστεύουμε πως αυτοί οι «άλλοι», όποιοι κι΄ αν είναι αυτοί, ξέρουν καλύτερα το «καλύτερο» για εμάς, παρά εμείς οι ίδιοι, τόσο μεγάλη εμπιστοσύνη έχουμε στον εαυτό μας. Συμβιβαζόμαστε σε καταστάσεις όπου δεν μας κάνουν πραγματικά ευτυχισμένους αδυνατώντας να αντιληφθούμε πως ζούμε για εμάς και όχι για τους γύρω μας. Το να αποδεχτείς τον ίδιο σου τον εαυτό είναι πολύ σημαντικότερο από να σε αποδεχτούν οι γύρω σου..

Δεν ήταν και λίγες οι φορές, όπου στην προσπάθεια μας να ξεχωρίσουμε, να φτάσουμε όσο πιο ψηλά γίνεται και να τα κάνουμε όλα όσο πιο καλά μπορούμε, χάσαμε και λιγάκι τον εαυτό μας. Ξεχάσαμε το τι θέλουμε πραγματικά εμείς, καταπιαστήκαμε με το να ευχαριστήσουμε τον περίγυρο μας, να φτάσουμε ακριβώς εκεί που μας έχουν θέσει τον πήχη ξεχνώντας πως ίσως η ζωή να είναι πολύ μικρή χαμένες μέρες όπου προσπαθούμε να οδηγήσουμε τη ζωή μας κάπου που δεν είχαμε ποτέ σκοπό να φτάσουμε, όπως για παράδειγμα να δοκιμάσουμε στην τάδε δουλειά, να πάρουμε ένα παραπάνω πτυχίο, να γνωρίσουμε «ανούσια» άτομα μόνο και μόνο για να μην κλείνουμε πόρτες.

Τρέχουμε να προλάβουμε τα πάντα και στο τέλος καταλήγουμε με το να έχουμε αρνητικό πρόσημο σε αρκετά από αυτά που κάνουμε μιας και δεν είμαστε θεοί, δεν μπορούμε να προλάβουμε τα πάντα. Σκέψου πως η ζωή σου είναι σαν μια μηχανή όπου στο τιμόνι οδηγός είσαι εσύ και μετά όσα άτομα ή πράγματα χωρέσεις θα είναι μαζί σου, συνεπιβάτες σε έναν προορισμό άγνωστο. Αν προσπαθείς να χωρέσεις τα πάντα, το πιθανότερο είναι να κλατάρει η μηχανή και να σου πέσουν κιόλας τα μισά πράγματα στην διαδρομή. Καλύτερα δεν είναι να έχουμε δύο – τρία άντε τέσσερα πραγματάκια το πολλή όπου μας κάνουν πραγματικά ευτυχισμένους; Τα πολλά πράγματα μόνο σύγχυση μπορούν να προκαλέσουν, τίποτα παραπάνω.

Γι’ αυτό λοιπόν η ταυτότητα σου θα καθοριστεί μέσα από τις επιλογές σου, στο πόσο επιλεκτικός μπορείς να γίνεις, ξέροντας πολύ καλά το τι σου αρμόζει και τι σου χρειάζεται. Σίγουρα λαθάκια θα γίνουν όμως και τι μ’ αυτό; Όλοι μας δεν κάνουμε λάθη; Δεν έχει σημασία το να καταφέρεις να έχεις μια ζωή αλάνθαστη με σωστές επιλογές πάντοτε. Δεν μπορούμε να ξέρουμε την έκβαση όλων των καταστάσεων. Γι’ αυτό λοιπόν ας αρχίσουμε να κατηγορούμε λιγότερο τον εαυτό μας και να επικεντρωνόμαστε πάντοτε στα δικά μας θέλω, στο τι θα μας έκανε περήφανους και χαρούμενους σε πολλά πολλά χρόνια από τώρα, τότε που δεν θα μπορούμε, για πρακτικούς λόγους, να κάνουμε εκείνη την στιγμή αλλά ναι νιώθουμε απίστευτα όμορφα γιατί τότε που μπορούσαμε τα κάναμε. Ωραίο συναίσθημα το να μην έχεις απωθημένα, μισοτελειωμένες καταστάσεις και χαμένα όνειρα, που δεν πραγματοποιηθήκαν γιατί πολύ απλά, ποτέ δεν «πολεμήσαμε» πραγματικά γι’ αυτά. Απλώς επαναπαυόμαστε σε καταστάσεις οι οποίες θεωρούνται «κοινωνικά αποδεχτές» χωρίς να έχουν κανένα λόγο στον δικό μας προσωπικό προορισμό..

Κάθε φορά που θα θέλουμε την συμβουλή κάποιου, για τα δικά μας, προσωπικά θέματα ας αναλογιστούμε στο πόσο μα πόσο καλοί σύμβουλοι είμασταν κάθε φορά που κάποιος δικός μας άνθρωπος χρειάστηκε στην συμβουλή μας, είναι λες και έχουμε συναισθηματική τύφλωση στα κοντινά, βλέπουμε απίστευτα καθαρά στα πιο μακρινά, σε αυτά που δεν είμαστε συναισθηματικά αναμιγμένοι εμείς, αλλά στα κοντινά δεν βλέπουμε την μύτη μας. Δεν πειράζει όμως, τυχεροί είμαστε όσοι έχουμε κοντά μας ανθρώπους που μας αγαπάνε ότι και να γίνει και πρέπει να νιώθουμε τυχεροί γι’ αυτό. Ωραίο δεν είναι να νιώθεις πως σε κάθε σου βήμα έχεις συνοδοιπόρους όπου θα προσέχουν να σε σηκώσουν αν πέσεις και όχι να σε σπρώχνουν για να ανέβουν αυτοί πάνω από εσένα;