Μου φαίνεται
τόσο αστείο το γεγονός πώς στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (βλέπε Facebook) φαινόμαστε όλοι τόσο μα τόσο
συμπονετικοί, ευγενικοί και ευαίσθητη αλλά όταν δούμε μετανάστες (οι
περισσότεροι, γιατί ευτυχώς πάντοτε υπάρχουν και οι εξαιρέσεις!) τους χαρακτηρίζουμε
με τα χειρότερα λόγια με κύριο επιχείρημα πώς θα μας «φάνε» τις δουλειές και το
μέλλον μας, τόσο υποκριτές είμαστε. Όταν όμως εμείς βρεθούμε σε κάποια παρόμοια
κατάσταση ΟΛΟΙ οφείλουν να μας βοηθήσουν. Ότι δεν μας επηρεάζει άμεσα μας αφήνει
αδιάφορους, ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλο μας.
Κάποιες
φορές όμως πρέπει να σκεφτόμαστε αυτά τα μικρά που χωρίς να το έχουν
επιλέξει βιώνουν σε καθημερινή βάση τον πόνο, την αδικία και τον τρόμο με
τελικό αποτέλεσμα να «φύγουν» έχοντας σηκώσει στους παιδικούς τους ώμους ένα
φορτίο αβάσταχτο και αφόρητο ακόμη και για τους πιο γεροδεμένους και
ανθεκτικούς. Τα αθώα τους ματάκια αντικρίζουν την πλήρη φρίκη ενός πολέμου
χωρίς να έχουν την δυνατότητα να ελπίζουν σε κάτι καλύτερο, χωρίς να τους έχει
δοθεί καν το δικαίωμα να ονειρευτούν. Απλώς αντέχουν και αν φανούν τυχερά ίσως
να καταφέρουν να μεταναστεύσουν για κάπου καλύτερα, όπου θα μπορέσουν να
κοιτάξουν τον ουρανό και να αρχίσουν να ονειρεύονται και να χαμογελάνε (ξανά?) γιατί δεν ξέρω κατά
πόσο έχουν καταφέρει να κάνουν όνειρα..
Μια και μόνο
φωτογραφία να κοιτάξεις από αυτές τις ψυχούλες μπορείς να καταλάβεις πώς το
άδικο κυριαρχεί και η ελπίδα φαντάζει ουτοπία.. Όταν το μεγαλύτερο μας «θεματάκι»
είναι πώς θα ξυπνήσουμε το πρωί για να πάμε στην δουλειά ή όταν γκρινιάζουμε
για τα πάντα, οφείλουμε να κοιτάξουμε έστω μια φωτογραφία και να αντικρίσουμε αυτά
τα ματάκια, τότε ίσως και να αντιληφθούμε πώς είμαστε πολύ πιο τυχεροί απ’ όσο
νομίζουμε και πώς μεγάλη μερίδα του πληθυσμού θα παρακαλούσε να έχει τα δικά μας
προβλήματα.. Ξέρετε, δεν περιστρέφονται όλα γύρω από εμάς και από τον δικό μας μικρόκοσμο..
Ότι δεν αποτελεί πρόβλημα υγείας μπορεί να διορθωθεί ;)
Τι μας «χάλασε»
και μας έκανε απάνθρωπα όντα ακόμη δεν έχω καταφέρει να καταλάβω. Αντί να
θέλουμε να βοηθήσουμε όποιον μας έχει ανάγκη, πόσο μάλλον αυτά τα αγγελούδια, γιατί
για αγγέλους μιλάμε που ήρθαν προσωρινά στην γη για να μας διδάξουν τι θα πει
απόγνωση και ανάγκη, τα χαρακτηρίζουμε με τα χειρότερα λόγια και αν τύχει και
περάσει κάποιο από αυτά από δίπλα μας κρατάμε πιο σφικτά την τσάντα μας μήπως μας
την πάρουν (έτσι δεν γίνεται?)
Τέλος πάντων.. αν όντως βλέπουμε αυτά τα μικρά και συμμεριζόμαστε
τον πόνο και την κραυγή τους για βοήθεια, όπως για παράδειγμα το αγγελούδι που
έφυγε με τόσο φρικτό τρόπο από τη ζωή, ας κάνουμε κάτι για να χαρεί από εκεί
ψηλά.. Μια ματιά να ρίξουμε γύρω μας, σίγουρα θα δούμε πολλά τρομοκρατημένα
αγγελούδια όπου στα ματάκια τους καθρεφτίζεται το μικρό που δεν τα
κατάφερε και όπως «λέει» θα μας καρφώσει στον Θεό.. (Εδώ που τα λέμε.. να πεις
μωρό μου, να τα πεις.. να μας καρφώσεις όλους εμάς που δεν κάναμε κάτι, που
κλείσαμε τα μάτια και κατόπιν εορτής τρέχουμε να ποστάρουμε την φωτογραφία σου
και κειμενάκια σαν αυτό εδώ..) Κρίμα δεν θα είναι να κλείσουμε για ακόμη μια
φορά τα μάτια μας και μετά από λίγο καιρό να πληροφορηθούμε για ακόμη έναν θάνατο;;
Τότε τα ψεύτικα δάκρυα μας δεν θα έχουν
πια θέση και ένοχοι θα πρέπει να κριθούμε όλοι εμείς που επιτρέψαμε για ακόμη
μια φορά να αφαιρεθεί τόσο άδικα ακόμη μια αθώα ψυχούλα..
Υ.Γ: Συγνώμη που ξεχάσαμε να είμαστε άνθρωποι.
