"Κάθε παιχνίδι έχει μια νίκη και μια ήττα."

Από τότε που θυμάσαι τον εαυτό σου, σίγουρα ακούς συνέχεια τους γύρω σου να προσπαθούν να σε πείσουν να παλεύεις πάντοτε για το καλύτερο, να φτάσεις τόσο ψηλά είναι δυνατόν, ούτως ώστε κανείς δεν θα είναι ικανός να σε ρίξει κάτω, να μαζεύεις εμπειρίες, στιγμές, γνώσεις και γενικότερα να μαζεύεις, όσα πιο πολλά μπορείς. Είναι λες και η ζωή σου είναι ένα τεράστιο πακέτο, όμορφα στολισμένο, όπου πρέπει να είναι πάντοτε όσο πιο γεμάτο γίνεται, λες και αξία έχει η ποσότητα στη ζωή και όχι το τι μας γεμίζει εμάς τους ίδιους.

Πόσες φορές όμως κάναμε κάτι μόνο και μόνο για να κάνουμε κάποιους άλλους να ικανοποιηθούν, πόσες φορές λειτουργήσαμε αποκλειστικά και μόνο ανάλογα με τα θέλω των «άλλων» αγνοώντας τον ίδιο μας τον εαυτό; Δίνουμε περισσότερη έμφαση στη γνώμη και στην αποδοχή τρίτων προσώπων παρά στην δικιά μας, γιατί πολύ απλά πιστεύουμε πως αυτοί οι «άλλοι», όποιοι κι΄ αν είναι αυτοί, ξέρουν καλύτερα το «καλύτερο» για εμάς, παρά εμείς οι ίδιοι, τόσο μεγάλη εμπιστοσύνη έχουμε στον εαυτό μας. Συμβιβαζόμαστε σε καταστάσεις όπου δεν μας κάνουν πραγματικά ευτυχισμένους αδυνατώντας να αντιληφθούμε πως ζούμε για εμάς και όχι για τους γύρω μας. Το να αποδεχτείς τον ίδιο σου τον εαυτό είναι πολύ σημαντικότερο από να σε αποδεχτούν οι γύρω σου..

Δεν ήταν και λίγες οι φορές, όπου στην προσπάθεια μας να ξεχωρίσουμε, να φτάσουμε όσο πιο ψηλά γίνεται και να τα κάνουμε όλα όσο πιο καλά μπορούμε, χάσαμε και λιγάκι τον εαυτό μας. Ξεχάσαμε το τι θέλουμε πραγματικά εμείς, καταπιαστήκαμε με το να ευχαριστήσουμε τον περίγυρο μας, να φτάσουμε ακριβώς εκεί που μας έχουν θέσει τον πήχη ξεχνώντας πως ίσως η ζωή να είναι πολύ μικρή χαμένες μέρες όπου προσπαθούμε να οδηγήσουμε τη ζωή μας κάπου που δεν είχαμε ποτέ σκοπό να φτάσουμε, όπως για παράδειγμα να δοκιμάσουμε στην τάδε δουλειά, να πάρουμε ένα παραπάνω πτυχίο, να γνωρίσουμε «ανούσια» άτομα μόνο και μόνο για να μην κλείνουμε πόρτες.

Τρέχουμε να προλάβουμε τα πάντα και στο τέλος καταλήγουμε με το να έχουμε αρνητικό πρόσημο σε αρκετά από αυτά που κάνουμε μιας και δεν είμαστε θεοί, δεν μπορούμε να προλάβουμε τα πάντα. Σκέψου πως η ζωή σου είναι σαν μια μηχανή όπου στο τιμόνι οδηγός είσαι εσύ και μετά όσα άτομα ή πράγματα χωρέσεις θα είναι μαζί σου, συνεπιβάτες σε έναν προορισμό άγνωστο. Αν προσπαθείς να χωρέσεις τα πάντα, το πιθανότερο είναι να κλατάρει η μηχανή και να σου πέσουν κιόλας τα μισά πράγματα στην διαδρομή. Καλύτερα δεν είναι να έχουμε δύο – τρία άντε τέσσερα πραγματάκια το πολλή όπου μας κάνουν πραγματικά ευτυχισμένους; Τα πολλά πράγματα μόνο σύγχυση μπορούν να προκαλέσουν, τίποτα παραπάνω.

Γι’ αυτό λοιπόν η ταυτότητα σου θα καθοριστεί μέσα από τις επιλογές σου, στο πόσο επιλεκτικός μπορείς να γίνεις, ξέροντας πολύ καλά το τι σου αρμόζει και τι σου χρειάζεται. Σίγουρα λαθάκια θα γίνουν όμως και τι μ’ αυτό; Όλοι μας δεν κάνουμε λάθη; Δεν έχει σημασία το να καταφέρεις να έχεις μια ζωή αλάνθαστη με σωστές επιλογές πάντοτε. Δεν μπορούμε να ξέρουμε την έκβαση όλων των καταστάσεων. Γι’ αυτό λοιπόν ας αρχίσουμε να κατηγορούμε λιγότερο τον εαυτό μας και να επικεντρωνόμαστε πάντοτε στα δικά μας θέλω, στο τι θα μας έκανε περήφανους και χαρούμενους σε πολλά πολλά χρόνια από τώρα, τότε που δεν θα μπορούμε, για πρακτικούς λόγους, να κάνουμε εκείνη την στιγμή αλλά ναι νιώθουμε απίστευτα όμορφα γιατί τότε που μπορούσαμε τα κάναμε. Ωραίο συναίσθημα το να μην έχεις απωθημένα, μισοτελειωμένες καταστάσεις και χαμένα όνειρα, που δεν πραγματοποιηθήκαν γιατί πολύ απλά, ποτέ δεν «πολεμήσαμε» πραγματικά γι’ αυτά. Απλώς επαναπαυόμαστε σε καταστάσεις οι οποίες θεωρούνται «κοινωνικά αποδεχτές» χωρίς να έχουν κανένα λόγο στον δικό μας προσωπικό προορισμό..

Κάθε φορά που θα θέλουμε την συμβουλή κάποιου, για τα δικά μας, προσωπικά θέματα ας αναλογιστούμε στο πόσο μα πόσο καλοί σύμβουλοι είμασταν κάθε φορά που κάποιος δικός μας άνθρωπος χρειάστηκε στην συμβουλή μας, είναι λες και έχουμε συναισθηματική τύφλωση στα κοντινά, βλέπουμε απίστευτα καθαρά στα πιο μακρινά, σε αυτά που δεν είμαστε συναισθηματικά αναμιγμένοι εμείς, αλλά στα κοντινά δεν βλέπουμε την μύτη μας. Δεν πειράζει όμως, τυχεροί είμαστε όσοι έχουμε κοντά μας ανθρώπους που μας αγαπάνε ότι και να γίνει και πρέπει να νιώθουμε τυχεροί γι’ αυτό. Ωραίο δεν είναι να νιώθεις πως σε κάθε σου βήμα έχεις συνοδοιπόρους όπου θα προσέχουν να σε σηκώσουν αν πέσεις και όχι να σε σπρώχνουν για να ανέβουν αυτοί πάνω από εσένα;

"Τώρα αρχίζω και θυμάμαι"

Δεν μπορείς να αγαπήσεις κανέναν, αν πρώτα απ’ όλα δεν μάθεις να αγαπάς τον εαυτό σου. Δεν γίνεται να αγαπάς, χωρίς να σε αγαπάς. Η αγάπη είναι το υπέρτατο συναίσθημα που μπορεί να νιώσει ο κάθε άνθρωπος, πηγή έμπνευσης και πόνου, αιτία δημιουργίας και καταστροφής. Στο πέρασμα των χρόνων, οι άνθρωποι δεν άλλαξαν κατεύθυνση και προσανατολισμό, η αναζήτηση της ευτυχίας μέσω της αγάπης έχει παραμείνει σταθερή αξία.

Απλώς, τώρα πια τα πράγματα έχουν γίνει λιγάκι πιο δύσκολα, πιο επώδυνα. Δίνουμε βαρύτητα στο αρνητικό και όχι στο θετικό. Στην χειρότερη δυνατή κατάληξη και όχι στην ευτυχέστερη. Θεωρούμε πως, αφού όλα έχουν ένα τέλος, έτσι λοιπόν, όταν δεθούμε ολοκληρωτικά με κάποιο άλλο άτομο το αποτέλεσμα θα είναι να χάσουμε τον εαυτό μας, να ισοπεδώσουμε το εγώ μας και να αφήσουμε την καρδιά μας για ακόμη μια φορά στο έλεος του χωρισμού, της θλίψης και της απόρριψης. Δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως, πως αν δούμε πιο καθαρά θα προσέξουμε πως όλα γύρω μας είναι καμωμένα με αγάπη, πολλή αγάπη και πώς από τη φύση μας είμαστε δημιουργημένοι με αυτή την ικανότητα, να αγαπάμε πολύ και δυνατά και αν φανούμε τυχεροί θα λάβουμε αυτή την αγάπη. Μάλιστα, αρκετές φορές η αγάπη που θα λάβεις ως αντάλλαγμα θα είναι πολύ περισσότερη από αυτήν που έδωσες, κάποιες άλλες θα είναι πολύ λιγότερη, αλλά και τι πειράζει; Τουλάχιστον  μπορείς να νιώσεις ευτυχισμένος γιατί δεν έχεις χάσει την ικανότητα του να μπορείς να αγαπάς.

Είναι ευλογία το να έχεις άτομα να σε νοιάζονται και να σου δείχνουν το ενδιαφέρον τους με κάθε ευκαιρία. Όμως στην τελική, δεν είναι εξίσου σημαντικό πρώτα απ’ όλους να σε αγαπάς εσύ πρώτα και πιο πολύ από οποιονδήποτε άλλον; Δεν μπορείς πάντοτε να περιμένεις από άλλους να σε σηκώνουν από τα πατώματα που εσύ ο ίδιος επιτρέπεις στον εαυτό σου να πέσεις. Πάτα γερά τα πόδια στου στη γη, άρχισε να σε εκτιμάς, να σε προσέχεις, να σε αγαπάς και όταν πέσεις, να έχεις την δύναμη και το θάρρος να σηκωθείς εσύ ο ίδιος από μόνος σου και μόνο τότε θα έχεις καταφέρει να αποκτήσεις μια ψυχή τόσο δυνατή, όπου όσο και να πέφτει, αυτή θα ξέρει να σηκώνεται πιο σπουδαία και γερή κάθε φορά. Σίγουρα θα έχει μάθει να βάζει φρένο σε ότι την τραβάει προς τα κάτω γιατί θα ξέρει πολύ καλά τι και πόσο αξίζει να περιτριγυρίζεται από άτομα που την τραβάνε μόνο και πάντα προς τα πάντα. Άτομα όπου θα ξέρουν τι πραγματικά αξίζει και θα της συμπεριφέρονται ανάλογα και με προσοχή, άτομα όπου θα αποτελούν τη μειοψηφία μιας και δεν θα ασχολούνται με το επιφανειακό και το προφανές, αλλά με τα όσα φωνάζεις χωρίς καν να μιλήσεις.

Μην περιμένεις όμως και πολλά- πολλά, μάθε να σε αγαπάς γιατί πάντα με τον εαυτό σου θα είσαι. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Δεκανίκια δεν υπάρχουν και σίγουρα δεν σου αξίζει να «κολλάς» με άτομα και καταστάσεις μόνο και μόνο επειδή «συνήθισες», το να φεύγεις την κατάλληλη στιγμή είναι θέμα αξιοπρέπειας και αυτοσεβασμού. Να θυμάσαι πως μπορεί ο προορισμός σου να είναι η ευτυχία, όμως το ταξίδι είναι άγνωστο. Μπορείς να σέρνεσαι μέχρι να φτάσεις στον προορισμό σου, μπορείς όμως και να πετάς. Να πετάς ψηλά και να αγαπάς όσο πιο πολύ και δυνατά μπορείς. Τότε η ευτυχία θα είναι πια δεδομένη. Η απόφαση είναι δικιά σου.  

Για το «Διάφανο Κρίνο» που βιάστηκε να μας αφήσει..

Τις τελευταίες μέρες τα «Διάφανα Κρίνα» έχουν την τιμητική τους. Για έναν λόγο διόλου ευχάριστο. Ο Θάνος Ανεστόπουλος έφυγε για ένα ταξίδι πολύ μακρινό και δυστυχώς για όλους εμάς χωρίς επιστροφή. Ακριβώς έτσι όπως το είχε προβλέψει μέσα από ένα όμορφο τραγούδι το οποίο πάει κάπως έτσι: «θα πεθάνω ένα πένθιμο του Φθινοπώρου δείλι..» και ήταν μόλις 49 ετών.

Χειμώνα γεννήθηκε, φθινόπωρο έφυγε χωρίς να παραιτηθεί στιγμή, με το τσιγάρο του στο στόμα. Τον Μάιο του 2015 ανακοίνωσε στην προσωπική του σελίδα πως πάσχει από μεταστατικό καρκίνο των οστών, που όπως φάνηκε στην πορεία στέρησε στον ίδιο τη ζωή και σε όλους εμάς την δυνατότητα να λάβουμε πολλά ακόμα απ’ τον καλλιτέχνη με το μελαγχολικό βλέμμα και την μπάσα, ζεστή φωνή γεμάτη συναίσθημα.

Ξέρετε κάτι, όταν ακούς ξανά και ξανά έναν καλλιτέχνη έχεις την ψευδαίσθηση πως τον γνωρίζεις κιόλας και πως αν τύχει και τον δεις κάπου θα νιώθεις τόσο οικεία όπου θα θέλεις να τον φωνάξεις με το μικρό του όνομα. Γι’ αυτό λοιπόν πολλοί από εμάς, στο άκουσμα του θανάτου του, κλάψαμε. Κλάψαμε πολύ λες και έχουμε χάσει κάποιο άτομο που γνωρίζουμε καλά και για το οποίο θα θέλαμε να γίνει μια εξαίρεση να γίνει καλά και να το γιορτάζαμε όλοι μαζί με μια τεράστια συναυλία η οποία τελικά δε θα γίνει ποτέ. Γιατί κακά τα ψέματα ο Θάνος είχε πολλά ακόμη να δώσει στην Ελληνική Ροκ μουσική σκηνή.

Η κληρονομιά όμως που άφησε πίσω του είναι τόση ώστε να μας επιτρέψει να τον ακούμε για δεκαετίες ταξιδεύοντας με την ζεστή του φωνή και τους υπέροχους στίχους όλο νόημα, χρώματα και τώρα πια νοσταλγία για μια φωνή όπου σίγησε για πάντα. Ποιος ξέρει όμως, ίσως εκεί πάνω τώρα πια, που είναι πολλοί να γίνονται μουσικά πάρτι κάθε βράδυ και να συμμετέχουν όλοι οι αγαπημένοι μας, όπως, ο Θάνος, Ο Παύλος, Ο Νίκος,  ο Μάνος και ο Νικόλας. Μαζεύτηκαν πολλοί και ίσως να μην πρέπει να στενοχωριόμαστε τόσο πολύ γιατί μάλλον οι μέρες τους θα είναι γεμάτες από μουσική, τραγούδια και γέλια.

Σίγουρα το μόνο που θα ήθελε είναι να ακούμε ξανά και ξανά τα αριστουργηματικά κομμάτια των «Διάφανων Κρίνων» ταξιδεύοντας σε μέρη όπου μόνο η μουσική μπορεί να σε πάει και γιατί όχι ίσως όταν ρίχνει καμία ματιά εδώ κάτω να σχηματίζεται στο πρόσωπο του ένα ζεστό χαμόγελο γεμάτο ικανοποίηση αφού θα προσπαθούμε με μανία να μάθουμε όσο πιο καλά μπορούμε όλους του τους στίχους βάζοντας ξανά και ξανά και ξανά το ίδιο τραγούδι να παίζει.

Για εμάς τους νεότερους, ο Θάνος μας, έφυγε πριν τον γνωρίσουμε καλά -  καλά. Αυτός ο μελαγχολικός ροκάς «κοιμήθηκε» σε μια εποχή όπου η μουσική αλλά και εμείς οι απλοί ακροατές και λάτρεις της μουσικής, τον είχαμε πραγματική ανάγκη μιας και σίγουρα θα συνέχιζε για πολλά χρόνια ακόμη να μας διδάσκει ποίηση, θάρρος και μουσική. Γι’ αυτό λοιπόν μιας και «σκιές ονείρων είμαστε, σύννεφα που περνούμε, βάλτε να πιούμε!» Πάντα, ακούγοντας τα Διάφανα ας ταξιδεύουμε σε άλλους κόσμους με την φωνή και το συναίσθημα του Θάνου μας.

Καλά να περνάς και καλά μουσικά ταξίδια εκεί πάνω.. Α και μην ξεχάσεις να δώσεις χαιρετίσματα και στα υπόλοιπα αλάνια! 

"Ρωτάνε αν την αγαπάω, έστω για λίγο αν θα μου λείψει.."

Καλό είναι να αγαπάς και να νοιάζεσαι για τους γύρω σου, αυτό σου δίνει και «πόντους» για να ανέβεις στην λίστα με τους «καλούς ανθρώπους»,  τι γίνεται όμως όταν όλοι οι άλλοι γίνονται η προτεραιότητα που θα έπρεπε να έχει ο εαυτός σου; Τι γίνεται όταν βάζεις πάνω από όλα τους άλλους αφήνοντας τον εαυτό σου σε δεύτερη μοίρα; Ως λογικό επακόλουθο νιώθεις συνεχώς απογοητευμένος και πληγωμένος γιατί πολύ απλά οι άλλοι δεν κάνουν όλα αυτά που έκανες και συνεχίζεις να κάνεις γι’ αυτούς. Μάθε όμως πως δεν είναι αυτοί λάθος αλλά εσύ.

Τρέχεις μια ζωή για να ικανοποιήσεις τους πάντες ξεχνώντας πως μοναδική σου προτεραιότητα θα έπρεπε να ήσουν εσύ, ο ίδιος σου ο εαυτός, τον οποίο θα έπρεπε να προσέχεις πολύ καλύτερα απ’ ότι έκανες μέχρι τώρα όπου η μόνη σου έννοια ήταν να προσέχεις πολλούς άλλους που αν δεις σήμερα στον δρόμο ίσως να μην χαιρετιστείτε καν. Η αξία που δίνουμε στον εαυτό μας πηγάζει από την αγάπη που έχουμε για εμάς. Πως γίνεται να μην μας προσέχουμε.. Αν δεν προσέχουμε εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας ποιος θα το κάνει για εμάς; Και τι ξέρει ο καθένας για εμάς για να μας προσέξει καλύτερα απ’ ότι μπορούμε εμείς οι ίδιοι;

Δεν έχουμε χρόνο για χάσιμο, ανούσιες σκέψεις και δεύτερες ευκαιρίες ξέρεις, πριν από κάθε σου κίνηση αντί να σκέφτεσαι πάντοτε τι θα πουν οι άλλοι, πως θα αντιδράσουν οι άλλοι και πως θα σε σχολιάσουν, καλό θα είναι να τους γράψεις όλους στα παλιά σου τα παπούτσια και να αρχίσεις να σκέφτεσαι πως θα περάσεις εσύ καλά, πως θα γίνεις ευτυχισμένος γιατί κακά τα ψέματα, αυτοί οι άλλοι που είπαμε πιο πάνω, πάντα θα έχουν κάτι να πουν. Ακόμη κι’ αν έχεις την πιο άψογη συμπεριφορά πάντοτε θα βρεθεί κάποιο μελανό σημείο για να σε κακολογήσουν. Ζήσε μαθαίνοντας να αγαπάς και λίγο εσένα, όχι μόνο τους άλλους και αν σε κακολογήσουν με για τους με χαρά τους, το σημαντικό είναι να ξέρεις εσύ τον εαυτό σου, να θυμάσαι πάντα πως αξίζεις πολλά αλλά ο κόσμος πάντοτε κάτι κακό θα έχει να πει.

Τρέχουμε μια ζωή ολόκληρη για  να ικανοποιήσουμε όλους τους άλλους, αγνοώντας φυσικά πως καλώς ή κακός σ’ αυτό τον κόσμο ερχόμαστε και φεύγουμε μόνοι. Σίγουρα στην πορεία θα συναναστραφούμε με αρκετούς ανθρώπους όπου έχουμε να δώσουμε και να πάρουμε πολλά, αλλά αυτό που μας μένει είναι ο ίδιος μας ο εαυτός. Ένας εαυτός που ενώ σίγουρα αξίζει τα πάντα, του μιλάμε, σε άπειρες περιπτώσεις, με αυστηρό υφάκι, βρίσκοντας του συνεχώς ελαττώματα και ναι είμαστε επιεικής με κάποιους «άλλους», που κρατάμε στη ζωή μας, χωρίς κανέναν απολύτως λόγο.

                                                                  

Άδικο δεν είναι; Κάπως έτσι τρέχουμε μια ζωή για όλους τους υπόλοιπους εκτός από τον ίδιο μας τον εαυτό. Η πορεία μας, μας οδηγεί στο να σταματήσουμε να τον αγαπάμε και έτσι τον  χάνουμε, υπάρχουμε χωρίς να ζούμε γιατί πολύ απλά ξεχνάμε να κάνουμε πράγματα που αγαπάμε εμείς, αναλώνουμε την ζωή μας που είναι μόνο μια και πολύ-πολύ σύντομη σε καταστάσεις που δεν θα ευχόμασταν κανείς να τις ζήσει. Το μόνο σίγουρο είναι πως όλοι είμαστε πολύ όμορφοι και δεν μας αξίζει να περνάμε τον χρόνο μας μιζεριάζοντας για κάτι που ανήκει πλέον στο παρελθόν. Το μόνο που θα πρέπει να μας απασχολεί είναι πως θα αγαπάμε τον εαυτό μας κάθε μέρα όλο και πιο πολύ, χωρίς να είμαστε και τόσο αυστηροί μαζί του, βλέποντας πάντα και μόνο μπροστά, ποτέ πίσω. Το παρελθόν κανείς, ποτέ και πουθενά δεν κατάφερε να το αλλάξει, το παρόν μπορούμε να το ζήσουμε όπως εμείς γουστάρουμε και το μέλλον ας το αφήσουμε για την ώρα..

Όντως, είναι πολύ πιο εύκολο να γκρινιάζουμε και να βρίσκουμε συνεχώς ελαττώματα σε κάτι για να το αποφύγουμε, παρά να το κοιτάξουμε κατάματα και να το αντιμετωπίσουμε. Ο δεύτερος τρόπος λοιπόν είναι και ο πιο δύσκολος και χρειάζεται θάρρος για να τα καταφέρεις, κάτι που δυστυχώς στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε εκλείπει. Πρέπει όμως να επιστρατεύσουμε ότι μηχανισμό έχουμε μέσα μας και να βρούμε το χαμένο μας θάρρος, γιατί αλλιώς δεν την βγάζουμε καθαρή.

Γι’ αυτό λοιπόν, πρέπει να υπάρχουμε και να ζούμε όπως εμείς θέλουμε λες και δεν υπάρχει αύριο, ούτε επικριτές.. Μόνο άνθρωποι που έχουν έναν κοινό σκοπό και στόχο, να ζουν αγαπώντας τον εαυτό τους χωρίς να τον χάνουν συνεχώς, γιατί αν τον χάνεις συχνά πολύ σύντομα ίσως να μην μπορέσεις να τον βρεις ξανά και στο τέλος να συνηθίσεις να υπάρχεις σπαταλώντας μια ζωή ολάκερη τριγυρνώντας άσκοπα, προσπαθώντας να ανακαλύψεις το νόημα μιας ύπαρξης που κάποτε ίσως να ήθελε να ζήσει πολλά.