"Μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες.."

H χειρότερη μέρα του να νοιάζεσαι κάποιον είναι η μέρα που θα φύγει από τη ζωή σου, είτε αυτό λέγεται οικογένεια, φίλοι, σχέσεις. Και σκέφτεσαι: «Θα πρέπει να χαίρομαι που το έζησα ή πονάω τόσο πολύ που θα προτιμούσα να μην το είχα ζήσει ποτέ;» Ο καθένας μπορεί να εκτιμήσει με διαφορετικό τρόπο τα δεδομένα του και να δώσει την δικιά του απάντηση. Το μόνο σίγουρο είναι πως, όπως όλα έχουν μια αρχή έτσι, έχουν και  ένα τέλος, επώδυνο αρκετές φορές.  Σημασία όμως έχει το ταξίδι, η πορεία, οι στιγμές.. Οι στιγμές είναι μεγάλη υπόθεση, ίσως το σημαντικότερο στοιχείο για να κατακτήσουμε τη ζωή, είναι να έχουμε σαν στόχο να συλλέγουμε όσες περισσότερες στιγμές μπορούμε.

Ξέρω γω, φαντάζομαι πως η ζωή είναι κάτι σαν ένα όχημα όπου σε κάθε του στάση κάποιοι θα ανέβουν και κάποιοι άλλοι θα κατέβουν. Τις περισσότερες φορές αυτοί που θα ανέβουν θα μας κάνουν εντύπωση θέλοντας να τους γνωρίσουμε καλύτερα και κάποιοι άλλοι μας κρατάνε παγερά αδιάφορους ελπίζοντας πως θα κατέβουν το συντομότερο δυνατό ή μας είναι τόσο αντιπαθείς το μόνο που θέλουμε είναι να τους «πετάξουμε»  από το παράθυρο. Κάποιοι όμως, ελάχιστοι,  όταν κατεβαίνουν μας κάνουν να πονάμε τόσο πολύ που φοβόμαστε μήπως αυτό το «όχημα» δεν καταφέρει ποτέ ξανά να φτάσει σε άλλη στάση ή σταθμό. Υποτίθεται πως οι δυσκολίες και η απογοήτευση μας κάνουν πιο σκληρούς και δυνατούς για να αντέχουμε, όμως μέχρι να γίνει αυτό η διαδικασία είναι επώδυνη, εμποδίζοντας μας ακόμη και να αναπνεύσουμε με κανονικούς ρυθμούς, λες και δεν υπάρχει αρκετό οξυγόνο γύρω μας.

Ακόμη κι’ αν θεωρούμε πως η ζωή  μας είναι δικιά μας και μας ανήκει θα πρέπει να καταλάβουμε πως δεν μπορούμε να έχουμε πάντοτε τον έλεγχο ή την επιλογή του τι θα γίνει με αυτήν. Πολλές φορές η ζωή μας πηγαίνει σε μέρη που ποτέ δεν ονειρευτήκαμε πως μπορεί να υπάρχουν και κάποιες άλλες σε μέρη που δεν θα ήθελε κανένας άνθρωπος δει. Το πιο περίεργο όμως είναι πώς μπορούν τα πάντα να αλλάζουν  μέσα σε κάποια δευτερόλεπτα. Τη μια στιγμή είσαι και νιώθεις κάπως και την ακριβώς επόμενη εντελώς διαφορετικά. Αυτή η απότομη μετάβαση είναι που πονάει τόσο, λες και χάνεις τη ζωή σου μέσα σε μερικές στιγμές. Θέλει μαγκιά, πείσμα, επιμονή και υπομονή για να μπορείς να αντέξεις και να μην το βάλεις στα πόδια από την ίδια σου τη ζωή. Το θέμα είναι να επιμένεις και να πολεμάς, μόνο έτσι θα καταφέρεις να αντέχεις και να μην χάσεις τον εαυτό σου.

Είμαστε τόσο εύθραυστοι που αρκούν μερικές στιγμές για να γίνουμε εκατομμύρια μικρά κομματάκια. Μπορεί να μην καταφέρουμε να επαναφέρουμε τον εαυτό μας στην αρχική του μορφή, όμως μπορούμε να τον συναρμολογήσουμε ξανά. Όσος χρόνος μας απομένει αυτό θα το κάνουμε χιλιάδες φορές και στο τέλος ίσως τα σημάδια και οι πληγές να είναι πολύ περισσότερες από τις όμορφες πλευρές, όμως αυτοί είμαστε εμείς και το κάθε μπάλωμα θα πρέπει να μας υπενθυμίσει  πόσο δυνατοί και «όμορφοι» έχουμε γίνει.

Μελλοντικά σχέδια δεν «παίζουν». Ή κάνεις ότι θες σήμερα ή ξέχασε το! Αν θεωρείς πως τα πάντα είναι δεδομένα και σίγουρα, μάθε λοιπόν πως εκεί που η ζωή θα σε ανεβάσει στα ουράνια, εκεί είναι που θα σε ρίξει στα τάρταρα, χωρίς καν να το καταλάβεις!

Αλήθεια, πότε ήταν η τελευταία φορά που έκανες κάτι για πρώτη φορά; Δεν μπορείς ούτε καν να θυμηθείς.. Γκρέμισε τα όλα και άρχισε ξανά.. και ξανά.. και ξανά.. όσες φορές χρειαστεί, έχοντας κατά νου πως δεν έχουμε και πολλή χρόνο. Κάνε σήμερα ότι δεν έχεις κάνει ποτέ και σταμάτα να κλαίγεσαι αν δεν σου ήρθαν όλα βολικά και εύκολα. Μόνο που.. ξέρεις κάτι; Έχουμε ξεμείνει τόσο από αισθήματα, χρόνο και αγάπη που το μόνο που μας έχει απομείνει είναι το επιφανειακό και το εύκολο. Μένουμε στην επιφάνεια, στην εξωτερική όψη των πραγμάτων ξεχνώντας την ουσία και τη πραγματικά αξίζει. Δεν έχουμε χρόνο να ζήσουμε και να νιώσουμε, όμως έχουμε χρόνο στο να σπαταλάμε τη ζωή μας.. Τραγική ειρωνεία ε;

Ξεχνάς βέβαια πως μένοντας στο επιφανειακό για να βολευτείς στην ουσία, ξεχνάς πως η ζωή σου περνά σαν αστραπή μετρώντας πολλούς ανθρώπους που αμφίβολο είναι πόσοι από αυτούς σε νοιάστηκαν πραγματικά και ήταν εκεί όταν τους χρειαζόσουν. Το θέμα δεν είναι η ποσότητα αλλά η ποιότητα, ας μην το αντιληφθούμε όταν θα είναι πια πολύ αργά.. Σταμάτα λοιπόν να είσαι θεατής στην ίδια σου τη ζωή και ζήσε! Δεύτερη ζωή δεν έχει. Επείγει να ζήσεις τώρα όχι κάποτε γιατί αυτό το κάποτε ίσως να μην σου έρθει ποτέ…

 Κράτα αυτό: 

Μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες
ψάχνω κουράγιο μήπως και ονειρευτώ
Μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες
καλή ευκαιρία μήπως και μαγευτώ.
Μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες έτσι μπράβο να σ'ακούω να μιλάς.
Μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες.
Τι ωραίο να κλαίς και να γελάς.
Μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες.
Να ονειρεύεσαι, να μη ξεχνάς.
Μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες.
Να μη φοβάσαι και να γερνάς.

"Να γελάς"

Συνήθως τα πιο «μεγάλα» και λαμπερά χαμόγελα σχηματίζονται σε πρόσωπα που έχουν «τσακιστεί» πολλές φορές. Πρόσωπα που αν τα κοιτάξεις βαθιά μέσα στα μάτια θα διαπιστώσεις πως εκτός από  θλίψη, πόνο και απογοήτευση μπορείς να δεις δύναμη, λαχτάρα για ζωή και εμπειρίες. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν μάθει να αντέχουν με κύριο τους όπλο το χαμόγελο τους.

Αργά ή γρήγορα όλοι μας θα γνωρίσουμε το αδυσώπητο πρόσωπο της ζωής, όμως εμείς είμαστε αυτοί που θα επιλέξουμε αν θα το βάλουμε στα πόδια από την πίσω πόρτα σαν δειλά ανθρωπάκια ή θα παλέψουμε μέχρι τέλους με όποιο μέσο, για να γίνουμε ακόμη πιο ανθεκτικοί, γιατί κακά τα ψέματα, το θέμα είναι να μάθεις να αντέχεις.

Αν δεν χάσεις τον εαυτό σου εντελώς, αν δεν κλάψεις, αν δεν πονέσεις, αν δεν νιώσεις πως έχεις πιάσει πάτο, πως βρίσκεσαι μέσα σε ένα σκοτεινό τούνελ ανήμπορος να δεις την έξοδο αλλά το μόνο που σε κατακλύζει είναι  σκοτάδι, τότε δεν θα καταλάβεις ποτέ πως μετά την πτώση έρχεται η άνοδος. Το θέμα είναι να μην παραιτείσαι ποτέ, να σημαδεύεις στο φως πάνω από το σκοτεινό τούνελ που έχεις πέσει και να είσαι σίγουρος πως θα βγεις πιο δυνατός, αρκεί να παλέψεις μέχρι τέλους.

Ποτέ δεν μου άρεσαν οι άνθρωποι που το έβαζαν στα πόδια. Ποτέ δεν τους έχω συμπαθήσει  γιατί θεωρώ πως πρέπει να μάθεις να παλεύεις, να προσπαθείς πάντοτε και αυτό είναι μια μοναχική υπόθεση. Από την μέρα που ερχόμαστε σ’ αυτό τον κόσμο, χωρίς να μας ρωτήσει και κανείς, είμαστε μόνοι μας και φεύγοντας από εδώ πάλι με τον εαυτό μας καταλήγουμε. Καθ’ όλη την διαδρομή μας εδώ οφείλουμε να ζούμε την κάθε μας στιγμή όσο πιο έντονα γίνεται, χωρίς απωθημένα, χαμένες στιγμές και εμπειρίες γνωρίζοντας πως το πιο δυνατό μας στοιχείο είναι το χαμόγελο μας, ας μην το διπλοκλειδώνουμε λοιπόν στο σπίτι μας φεύγοντας φοβούμενοι πως ίσως και να θεωρηθεί αφέλεια ή αδυναμία το να θυμάσαι ακόμη να χαμογελάς.. Τους ανθρώπους που δεν ξεχνάνε ποτέ να χαμογελάνε όσα προβλήματα κι’ αν έχουν να αντιμετωπίσουν, μπορώ να πω πως τους αγαπώ, πολύ απλά γιατί έχουν κερδίσει εν μέρει την ζωή. Δεν είναι και εύκολη υπόθεση..

Ακόμη κι’ όταν πονάς τόσο πολύ που νιώθεις πως έχεις σπάσει σε χίλια κομμάτια τα οποία δεν θα καταφέρεις ποτέ ξανά να ενώσεις, τότε εκεί είναι που πρέπει να πεισμώσεις και να χαμογελάς ακόμη πιο πολύ. Το να είσαι δυνατός και ανθεκτικός μόνο καλά αποτελέσματα μπορεί να έχει. Λένε πως τα μάτια είναι ο καθρέφτης της ψυχής και δεν έχουν άδικο. Τα μάτια ποτέ δεν λένε ψέματα. Το χαμόγελο όμως; Εάν τα μάτια είναι ο καθρέφτης της ψυχής, τότε το χαμόγελο είναι αυτό που μπορεί να επουλώσει την κάθε της πληγή.

Να βλέπεις πάντα μπροστά και να μην φοβάσαι ποτέ, τίποτα και κανέναν. Αν όλα πηγαίνουν στραβά και «πέσεις», να σηκωθείς να ρίξεις και μια μούντζα και να συνεχίσεις να πηγαίνεις ακόμη πιο μπροστά, ακόμη πιο μακριά γνωρίζοντας πως έχεις γίνει πιο δυνατός και ανθεκτικός. Δεν πρέπει να φοβάσαι μην τυχόν και πέσεις μα μην τυχόν και εγκαταλείψεις. Το να είσαι δειλός θα πρέπει να σε τρομάζει και όχι αν η ψυχή σου θα γίνει κομμάτια άπειρες φορές. Μια χιλιομπαλωμένη ψυχή είναι πολύ πιο όμορφη από οτιδήποτε άλλο.

Μόνο αν βγεις από το καλούπι που μας έχουν βάλει και δεις πέρα από τα στενά όρια του τι είναι σωστό ή λάθος, καλό ή κακό, κοινωνικά αποδεκτό και μη, θα μπορέσεις να είσαι πραγματικά ελεύθερος, ευτυχισμένος και έτοιμος να υλοποιήσεις ότι έχεις ονειρευτεί. Κι’ αν τύχει και δεν τα καταφέρεις με γεια σου με χαρά σου, τουλάχιστον θα έχεις προσπαθήσει. Ποτέ δεν θα πρέπει να ξεχάσεις όμως πως όταν πονάς αυτό που θα μπορέσει να σε κάνει καλύτερα είναι η καμπύλη των χειλιών σου και τίποτα άλλο. Να μάθεις να αντέχεις χωρίς να εγκαταλείπεις ποτέ, το θέμα είναι να παραμένεις ανθεκτικός για να ζήσεις στο έπακρο όση ζωή σου έχει απομείνει. Και στην τελική τι μας μένει; Στιγμές, εμπειρίες και χαμόγελα. Ο θάνατος είναι αλλουνού αρμοδιότητα. Έτσι κι’ αλλιώς το θέμα δεν είναι να τα βάλεις με τον θάνατο αλλά με την ζωή, και αν κερδίσεις την ζωή σίγουρα θα τον έχεις κερδίσει και αυτόν.