"Σπάστε την πόρτα αν δεν ανοίξει"

Κατάλαβα πως δεν είμαι πια παιδί και μαζί με την ηλικία πέρασαν και οι ανέμελες στιγμές.. Τώρα πια δεν έχω σαν μοναδικό μου πρόβλημα τις εξισώσεις στα μαθηματικά που βαριόμουν να λύσω ή πώς θα περάσει ο καιρός για να έρθει το καλοκαίρι.  Τώρα πια δεν μπορώ να τρέξω για να ξεφύγω από όλους και από όλα. Τα πόδια μου είναι καρφωμένα γερά στο έδαφος και είμαι αναγκασμένη να αντιμετωπίζω τα πάντα, να διασχίζω ακόμη και τα πιο δύσβατα μονοπάτια, όχι για να παίξω με τους φίλους μου αλλά για βρω λύση στο  κάθε μου πρόβλημα για να καταφέρω να παραμείνω άνθρωπος και όχι παιδί. Έτσι κι’ αλλιώς αυτά κάνουν οι μεγάλοι και πρέπει να συμπεριφέρομαι κι’ εγώ σαν μια από αυτούς.

Προσπαθώντας όμως να επιβιώσω μέσα στα «τέρατα», τις «σκιές» και τα «φαντάσματα» “έμαθα” να ξεχωρίζω τους ανθρώπους. Ευτυχώς δεν είναι όλοι ίδιοι.. Μερικές φορές νιώθω πως όταν “γίνεις μεγάλος” παθαίνεις και “αμνησία, ξεχνάς  τον λόγο για τον οποίο ήρθες εδώ, χάνεις το νόημα, σε παίρνει η μπάλα, γινόμαστε όλοι τόσο μα τόσο ίδιοι και πεθαίνουμε χωρίς να ζήσουμε απολύτως τίποτα. Τραγικό δεν είναι να συνειδητοποιήσουμε τα τελευταία λεπτά της ζωής μας πως ενώ ζούσαμε είχαμε ξεχάσει με έναν μαγικό τρόπο πώς να ζούμε? Είναι λες και όλοι μας έχουμε στο παραμυθάκι μας την κακιά μάγισσα όπου μας ρίχνει το μαγικό της ξόρκι και με τα χρόνια ξεχνάμε. Υπάρχει χειρότερη κατάρα απ’ αυτήν; 

Όσο θυμόμαστε πώς να κάνουμε όνειρα και να αντιμετωπίζουμε τους εφιάλτες μας τότε αμνησία δεν μπορούμε να πάθουμε. Αυτό είναι το αντίδοτο για το ξόρκι. Το θέμα δεν είναι να ονειροπολείς και να πιστεύεις σε ουτοπίες, απλώς να.. να μην ξεχνάς να ακούς και λιγάκι, που και που, το παιδάκι που έχεις μέσα σου. Μπορεί να είναι μικρό όμως ξέρει πολύ καλύτερα από τον καθένα πώς να σε βοηθήσει για να ζεις και ναι γιατί όχι να βρεις και την ευτυχία. Κάποτε είχα διαβάσει πως «το να ζεις εμπεριέχει και τον πόνο, όμως το να υποφέρεις είναι δικιά σου επιλογή.» Κι’ αν το σκεφτείς ναι έτσι είναι.. Το να βιώνεις αρνητικά συναισθήματα, στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής σου, ίσως να είναι και αναπόφευκτο.. Αν πρέπει να μάθουμε κάτι με τα χρόνια είναι πως όσες φορές κι’ αν πέσεις, επιβάλλεται να μάθεις να σηκώνεσαι.. Δεν γίνεται αλλιώς.. 

Ένα είναι το μόνο σίγουρο εδώ..  ΟΛΑ έχουν ένα τέλος. Το θέμα είναι να κοιτάς την πορεία και όχι την κατάληξη, να κρατάς τα όμορφα, τα θετικά και να προχωράς πάντα μπροστά και ποτέ πίσω. Δεν έχουμε δα και τόσο χρόνο για να καθόμαστε να περιμένουμε τον πρίγκιπα με το άσπρο άλογο ή την νεράιδο - νονά μας όπου με το μαγικό της ραβδάκι θα έχουμε ότι επιθυμούμε. Ζήσε όπως ήξερες παλιά, χωρίς να θολώνουν οι μνήμες σου όσο περνάνε τα χρόνια, γιατί μόνο έτσι βγαίνεις νικητής στο παιχνίδι της ζωής.  Τον θάνατο έτσι κι’ αλλιώς δεν τον κέρδισε ποτέ κανείς.  

Απλώς πρέπει να κρατάμε την καρδούλα μας καθαρή για να πάμε κάπου όμορφα όπου θα βρούμε όλους όσους αγαπήσαμε, θαυμάσαμε και θα θέλαμε να συναντήσουμε από κοντά. Ίσως να είναι τόσο όμορφα που να πούμε πώς άξιζε τον κόπο η διαδρομή, ίσως τότε και να πιστέψω ακόμη, στην κατάληξη του κάθε παραμυθιού, «κι’ εμείς καλύτερα», και ποιος ξέρει?  Ίσως αυτή να είναι η κατάληξη της δικιάς μας ιστοριούλας..  Συμφωνώ απόλυτα με την φράση «δεν έχει σημασία η διάρκεια αλλά η ένταση με την οποία γίνονται τα πράγματα.» Έτσι είναι..   Ενόσω ζούμε ας προσπαθήσουμε λιγάκι να ζήσουμε όσο πιο καλά γίνεται και όταν έρχεται η στιγμή που θα πάμε εκεί πάνω να ζήσουμε ακόμη καλύτερα..

Και κάπως έτσι το δικό μας παραμύθι που αρχίζει με την φράση «Μια φορά κι’ έναν καιρό»,  περνάει μέσα από τις συμπληγάδες, δράκους, μάγισσες, ρομάντζο και στιγμές ευτυχίας και καταλήγει με το «ζήσαν αυτοί καλά», και αν κρατήσουμε το παιδάκι που κρύβουμε μέσα μας και δεν το θάψουμε μαζί με τα όνειρα μας, τότε η ψυχούλα μας θα είναι καθαρή και έτσι θα έχουμε την κατάληξη «κι’ εμείς καλύτερα». 

"Θα έρθουν δύσκολοι καιροί να περιμένεις.."

Όσοι συνάντησαν στη ζωή τους μεγάλες απώλειες έμαθαν να είναι πιο “δυνατοί” με διαφορετικές προτεραιότητες και στόχους. Κύριο χαρακτηριστικό τους; Έμαθαν να ξεχωρίζουν τους ανθρώπους και να τους κοιτάνε κατευθείαν στα μάτια.

Λόγω συγκυριών, μεγαλώνουν, ωριμάζουν απότομα, χωρίς να το έχουν επιλέξει οι ίδιοι. Δεν ευθύνονται, ξέρετε, για όλα οι άνθρωποι..

Αναγκάζονται να αναλάβουν ευθύνες από πολύ νωρίς, μιας και δεν υπάρχει άλλη διέξοδος. Να.. μόνο που κάποιες φορές η πραγματικότητα σε βρίσκει απότομα και απροετοίμαστο, μαθαίνεις να μην ασχολείσαι με το επιφανειακό, αλλά με κάτι πιο βαθύ. Γι’ αυτό άλλωστε κοιτάνε τους ανθρώπους στα μάτια.. Κακά τα ψέματα, μόνο εκεί μπορείς να δεις την ψυχή του άλλου.

Ξέροντας πώς τίποτα δεν είναι σίγουρο και δεδομένο, βιάζονται να ζήσουν όλα όσα έχουν ονειρευτεί με τον φόβο πώς ο χρόνος τους είναι πολύ περιορισμένος. Το κάθε λεπτό που περνάει είναι σημαντικό, γι’ αυτό μιλάνε πολλές φορές, χωρίς να σκεφτούν.

Σίγουρα καταθέτουν το κάθε τους συναίσθημα, την ώρα που γεννιέται, με την πεποίθηση πως καλύτερα να πληγωθούν ακόμη λίγο, παρά τους μείνουν απωθημένα και μισοτελειωμένες πράξεις για μια ζωή..

Στις περισσότερες των περιπτώσεων είναι χαμηλών τόνων, όχι επειδή είναι αντικοινωνικοί ή επειδή θέλουν να περνάνε απαρατήρητοι, αλλά επειδή δεν τους αρέσει να ενοχλούν κανέναν και για κανέναν λόγο. Η αλήθεια είναι πως όποιος θέλει να είναι δίπλα τους, το καταλαβαίνει από πολύ νωρίς. Έτσι κι αλλιώς, η πολλή βαβούρα μόνο πονοκέφαλο μπορεί να φέρει..

Θα τους δεις να γελάνε συχνά και δυνατά. Όχι επειδή είναι χαζοχαρούμενοι, αλλά επειδή έτσι έχουν μάθει.

Όταν σε ρίχνει η ζωή απότομα στα πολύ βαθιά, εσύ οφείλεις να κάνεις δύο πράγματα:

o   Το πρώτο είναι να μάθεις να κολυμπάς όσο καλύτερα μπορείς.

o   Το δεύτερο είναι να μάθεις να αντιμετωπίζεις τα πάντα με χαμόγελο.

Φυσικά ίσως και να πιστεύουν πως με τα πολλά χαμόγελα θα γίνει ο κόσμος καλύτερος, πιο όμορφος, πιο φωτεινός και ασυζητητί με περισσότερη αγάπη και λιγότερο μίσος.

Όταν γνωρίσεις κάποιον απ’ αυτούς, να του φερθείς όμορφα, μιας και δεν πρόκειται ποτέ (μα ποτέ) να σου φερθεί άσχημα. Στην χείριστη των περιπτώσεων, θα σου ρίξει μια μούντζα και θα συνεχίσει αθόρυβα τη ζωή του προς την αναζήτηση “καθαρών” ανθρώπων γεμάτων όνειρα και πάθος για ζωή.

"Κι' αν είναι γρήγορες σαν σφαίρες, είναι μικρές χαμένες μέρες.."

Έρχονται κάποιες στιγμές στην ζωή του κάθε ανθρώπου όπου και η υπομονή και η ανοχή στα πάντα, φτάνουν στο τέλος τους. Όταν βρίσκεσαι στον πάτο, ακριβώς εκείνη είναι η πιο κατάλληλη στιγμή να ρίξεις μια μούντζα στα πάντα, να μηδενίσεις και να ξεκινήσεις ξανά από την αρχή. Τέτοιες περιόδοι στη ζωή μας χαρακτηρίζονται από έντονο πόνο, κλάμα και αμφισβήτηση. Γιατί να φτάσω στον πάτο και πώς θα βρω την δύναμη να ξεκινήσω ξανά;

Όταν έρθουμε αντιμέτωποι με δύσκολες καταστάσεις και προβλήματα η ερώτηση που μας τριβελίζει το μυαλό είναι «γιατί να μου συμβαίνει αυτό;» ή «γιατί σε’ μένα;» Σκέφτηκες ποτέ πως αν δεν συνέβαινε σε σένα αυτό θα συνέβαινε σε κάποιον άλλον; Και αυτός ο άλλος σίγουρα θα είχε τις ίδιες απορίες με σένα, άρα «γιατί όχι σε σένα;»

Για το κάθε αδιέξοδο που θα κληθούμε να έρθουμε αντιμέτωποι και να βρούμε την έξοδο του, έχουμε να πάρουμε ένα μάθημα, κάτι το οποίο θα μας βοηθήσει αργότερα, που θα μας κάνει δυνατότερους και σοφότερους. Η απάντηση λοιπόν σ’ αυτό το γιατί που σε βασανίζει όποτε περνάς μια δυσάρεστη κατάσταση έρχεται, πάντα! Απλώς θα την λάβεις όταν δεν θα την χρειάζεσαι πια, όταν θα βγεις νικητής και θα έχεις γίνει σοφότερος. Τότε είναι που θα αναρωτηθείς καλά τότε γιατί ήταν όλα τόσο θολά και μαύρα στο μυαλό μου;

Το «κλικ» που τόσο λαχταρούσες θα γίνει, θα ξεκαθαρίσουν τα πάντα στο μυαλό σου και ναι, θα λάβεις όλες τις απαντήσεις που χρειάζεσαι όταν θα στέκεσαι γερά στα πόδια σου και δεν θα τις χρειάζεσαι πια. Θα καταλάβεις πολύ καλά γιατί δεν σε προσέλαβαν στην δουλειά που τόσο ήθελες, που δεν τα πήγες όσο καλά περίμενες στην εξέταση σου για το πτυχίο, που σε χώρισε η τύπισσα ή ο τυπάς (εξαρτάται από την κάθε περίπτωση) που ήσουν τόσο μα τόσο ερωτευμένος. Όλα για κάποιο λόγο γίνονται, εστίασε στο θετικό της κάθε περίστασης και προχώρα με το κεφάλι ψηλά και τα πόδια να πατάνε γερά στο έδαφος.

Αλήθεια, έκανες ποτέ την διαπίστωση πως αυτό το «γιατί» μας έρχεται στο  μυαλό πάντα και μόνο όταν δεν περνάμε καλά; Δεν ήρθε ποτέ όταν είμασταν ερωτευμένοι ή όταν περνάγαμε υπέροχα με την παρέα μας. Είπες ποτέ «γιατί περνάω τόσο καλά σήμερα;» ή "γιατί αυτό το live που πήγα σήμερα ήταν τόσο γαμάτο;» Ποτέ.. Πάντα αγνοούμαι τα θετικά και εστιάζουμε στα αρνητικά, έτσι μας έχουν μάθει, αλλά καιρός είναι για να «ξεμάθουμε»!

Σταμάτα λοιπόν να πνίγεσαι σε μια κουταλιά νερό και να πετάξεις αυτό το γιατί που σε βασανίζει όσο πιο μακριά μπορείς. Να εστιάζεις πάντα στα ωραία και να ξέρεις πως τις απαντήσεις που θες θα τις λάβεις αλλά όχι όταν τις έχεις ανάγκη. Θα έρθουν την στιγμή που θα σου φαίνονται όλα τόσο μακρινά, λες και δεν ήσουν εσύ ο πρωταγωνιστής αλλά ένας απλός θεατής.

 Ίσως γελάσεις κιόλας που μεγαλοποίησες τόσο πολύ αυτό το γεγονός που σε κούρασε τόσο πολύ αλλά στο τέλος θα νιώσεις άτρωτος, τόσο μα τόσο δυνατός, θα βγεις αλώβητος από το αδιέξοδο και τίποτα δεν θα σε αγγίζει πια γιατί με το μάθημα που έχεις πάρει θα μπορείς να προχωρήσεις ή ακόμη καλύτερα να τρέξεις σε όποια κατεύθυνση γουστάρεις και να ζήσεις όσα πιο πολλά μπορείς έχοντας στο μυαλό σου μονάχα δύο  πραγματάκια: Να ζεις τώρα χωρίς να αναβάλλεις τίποτα για αύριο και να γελάς πάντα, ακόμη κι’ όταν τα πράγματα δεν σου πηγαίνουν όπως ακριβώς θα ήθελες. Το γέλιο σου είναι η καλύτερη ψυχοθεραπεία και ο τρόπος για να αποδεικνύεις στον εαυτό σου πόνο δυνατός έχεις γίνει αφήνοντας την καρδούλα σου αθώα και πανέμορφη, όπως θα έπρεπε να την έχουμε όλοι μας. 

Γι’ αυτό λοιπόν σταμάτα την γκρίνια και τις ερωτήσεις, δώσε μια μούντζα στα πάντα, γύρισε την σελίδα και φτιάξε τα πράγματα όπως γουστάρεις με την κάθε λεπτομέρεια, και που ξέρεις ίσως αν μάθεις να αντιμετωπίζεις τα πάντα με αισιοδοξία να σου συμβούν σπουδαία πράγματα που δεν είχες καν φανταστεί.

"Κάθε παιχνίδι έχει μια νίκη και μια ήττα."

Από τότε που θυμάσαι τον εαυτό σου, σίγουρα ακούς συνέχεια τους γύρω σου να προσπαθούν να σε πείσουν να παλεύεις πάντοτε για το καλύτερο, να φτάσεις τόσο ψηλά είναι δυνατόν, ούτως ώστε κανείς δεν θα είναι ικανός να σε ρίξει κάτω, να μαζεύεις εμπειρίες, στιγμές, γνώσεις και γενικότερα να μαζεύεις, όσα πιο πολλά μπορείς. Είναι λες και η ζωή σου είναι ένα τεράστιο πακέτο, όμορφα στολισμένο, όπου πρέπει να είναι πάντοτε όσο πιο γεμάτο γίνεται, λες και αξία έχει η ποσότητα στη ζωή και όχι το τι μας γεμίζει εμάς τους ίδιους.

Πόσες φορές όμως κάναμε κάτι μόνο και μόνο για να κάνουμε κάποιους άλλους να ικανοποιηθούν, πόσες φορές λειτουργήσαμε αποκλειστικά και μόνο ανάλογα με τα θέλω των «άλλων» αγνοώντας τον ίδιο μας τον εαυτό; Δίνουμε περισσότερη έμφαση στη γνώμη και στην αποδοχή τρίτων προσώπων παρά στην δικιά μας, γιατί πολύ απλά πιστεύουμε πως αυτοί οι «άλλοι», όποιοι κι΄ αν είναι αυτοί, ξέρουν καλύτερα το «καλύτερο» για εμάς, παρά εμείς οι ίδιοι, τόσο μεγάλη εμπιστοσύνη έχουμε στον εαυτό μας. Συμβιβαζόμαστε σε καταστάσεις όπου δεν μας κάνουν πραγματικά ευτυχισμένους αδυνατώντας να αντιληφθούμε πως ζούμε για εμάς και όχι για τους γύρω μας. Το να αποδεχτείς τον ίδιο σου τον εαυτό είναι πολύ σημαντικότερο από να σε αποδεχτούν οι γύρω σου..

Δεν ήταν και λίγες οι φορές, όπου στην προσπάθεια μας να ξεχωρίσουμε, να φτάσουμε όσο πιο ψηλά γίνεται και να τα κάνουμε όλα όσο πιο καλά μπορούμε, χάσαμε και λιγάκι τον εαυτό μας. Ξεχάσαμε το τι θέλουμε πραγματικά εμείς, καταπιαστήκαμε με το να ευχαριστήσουμε τον περίγυρο μας, να φτάσουμε ακριβώς εκεί που μας έχουν θέσει τον πήχη ξεχνώντας πως ίσως η ζωή να είναι πολύ μικρή χαμένες μέρες όπου προσπαθούμε να οδηγήσουμε τη ζωή μας κάπου που δεν είχαμε ποτέ σκοπό να φτάσουμε, όπως για παράδειγμα να δοκιμάσουμε στην τάδε δουλειά, να πάρουμε ένα παραπάνω πτυχίο, να γνωρίσουμε «ανούσια» άτομα μόνο και μόνο για να μην κλείνουμε πόρτες.

Τρέχουμε να προλάβουμε τα πάντα και στο τέλος καταλήγουμε με το να έχουμε αρνητικό πρόσημο σε αρκετά από αυτά που κάνουμε μιας και δεν είμαστε θεοί, δεν μπορούμε να προλάβουμε τα πάντα. Σκέψου πως η ζωή σου είναι σαν μια μηχανή όπου στο τιμόνι οδηγός είσαι εσύ και μετά όσα άτομα ή πράγματα χωρέσεις θα είναι μαζί σου, συνεπιβάτες σε έναν προορισμό άγνωστο. Αν προσπαθείς να χωρέσεις τα πάντα, το πιθανότερο είναι να κλατάρει η μηχανή και να σου πέσουν κιόλας τα μισά πράγματα στην διαδρομή. Καλύτερα δεν είναι να έχουμε δύο – τρία άντε τέσσερα πραγματάκια το πολλή όπου μας κάνουν πραγματικά ευτυχισμένους; Τα πολλά πράγματα μόνο σύγχυση μπορούν να προκαλέσουν, τίποτα παραπάνω.

Γι’ αυτό λοιπόν η ταυτότητα σου θα καθοριστεί μέσα από τις επιλογές σου, στο πόσο επιλεκτικός μπορείς να γίνεις, ξέροντας πολύ καλά το τι σου αρμόζει και τι σου χρειάζεται. Σίγουρα λαθάκια θα γίνουν όμως και τι μ’ αυτό; Όλοι μας δεν κάνουμε λάθη; Δεν έχει σημασία το να καταφέρεις να έχεις μια ζωή αλάνθαστη με σωστές επιλογές πάντοτε. Δεν μπορούμε να ξέρουμε την έκβαση όλων των καταστάσεων. Γι’ αυτό λοιπόν ας αρχίσουμε να κατηγορούμε λιγότερο τον εαυτό μας και να επικεντρωνόμαστε πάντοτε στα δικά μας θέλω, στο τι θα μας έκανε περήφανους και χαρούμενους σε πολλά πολλά χρόνια από τώρα, τότε που δεν θα μπορούμε, για πρακτικούς λόγους, να κάνουμε εκείνη την στιγμή αλλά ναι νιώθουμε απίστευτα όμορφα γιατί τότε που μπορούσαμε τα κάναμε. Ωραίο συναίσθημα το να μην έχεις απωθημένα, μισοτελειωμένες καταστάσεις και χαμένα όνειρα, που δεν πραγματοποιηθήκαν γιατί πολύ απλά, ποτέ δεν «πολεμήσαμε» πραγματικά γι’ αυτά. Απλώς επαναπαυόμαστε σε καταστάσεις οι οποίες θεωρούνται «κοινωνικά αποδεχτές» χωρίς να έχουν κανένα λόγο στον δικό μας προσωπικό προορισμό..

Κάθε φορά που θα θέλουμε την συμβουλή κάποιου, για τα δικά μας, προσωπικά θέματα ας αναλογιστούμε στο πόσο μα πόσο καλοί σύμβουλοι είμασταν κάθε φορά που κάποιος δικός μας άνθρωπος χρειάστηκε στην συμβουλή μας, είναι λες και έχουμε συναισθηματική τύφλωση στα κοντινά, βλέπουμε απίστευτα καθαρά στα πιο μακρινά, σε αυτά που δεν είμαστε συναισθηματικά αναμιγμένοι εμείς, αλλά στα κοντινά δεν βλέπουμε την μύτη μας. Δεν πειράζει όμως, τυχεροί είμαστε όσοι έχουμε κοντά μας ανθρώπους που μας αγαπάνε ότι και να γίνει και πρέπει να νιώθουμε τυχεροί γι’ αυτό. Ωραίο δεν είναι να νιώθεις πως σε κάθε σου βήμα έχεις συνοδοιπόρους όπου θα προσέχουν να σε σηκώσουν αν πέσεις και όχι να σε σπρώχνουν για να ανέβουν αυτοί πάνω από εσένα;