"Ρωτάνε αν την αγαπάω, έστω για λίγο αν θα μου λείψει.."

Καλό είναι να αγαπάς και να νοιάζεσαι για τους γύρω σου, αυτό σου δίνει και «πόντους» για να ανέβεις στην λίστα με τους «καλούς ανθρώπους»,  τι γίνεται όμως όταν όλοι οι άλλοι γίνονται η προτεραιότητα που θα έπρεπε να έχει ο εαυτός σου; Τι γίνεται όταν βάζεις πάνω από όλα τους άλλους αφήνοντας τον εαυτό σου σε δεύτερη μοίρα; Ως λογικό επακόλουθο νιώθεις συνεχώς απογοητευμένος και πληγωμένος γιατί πολύ απλά οι άλλοι δεν κάνουν όλα αυτά που έκανες και συνεχίζεις να κάνεις γι’ αυτούς. Μάθε όμως πως δεν είναι αυτοί λάθος αλλά εσύ.

Τρέχεις μια ζωή για να ικανοποιήσεις τους πάντες ξεχνώντας πως μοναδική σου προτεραιότητα θα έπρεπε να ήσουν εσύ, ο ίδιος σου ο εαυτός, τον οποίο θα έπρεπε να προσέχεις πολύ καλύτερα απ’ ότι έκανες μέχρι τώρα όπου η μόνη σου έννοια ήταν να προσέχεις πολλούς άλλους που αν δεις σήμερα στον δρόμο ίσως να μην χαιρετιστείτε καν. Η αξία που δίνουμε στον εαυτό μας πηγάζει από την αγάπη που έχουμε για εμάς. Πως γίνεται να μην μας προσέχουμε.. Αν δεν προσέχουμε εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας ποιος θα το κάνει για εμάς; Και τι ξέρει ο καθένας για εμάς για να μας προσέξει καλύτερα απ’ ότι μπορούμε εμείς οι ίδιοι;

Δεν έχουμε χρόνο για χάσιμο, ανούσιες σκέψεις και δεύτερες ευκαιρίες ξέρεις, πριν από κάθε σου κίνηση αντί να σκέφτεσαι πάντοτε τι θα πουν οι άλλοι, πως θα αντιδράσουν οι άλλοι και πως θα σε σχολιάσουν, καλό θα είναι να τους γράψεις όλους στα παλιά σου τα παπούτσια και να αρχίσεις να σκέφτεσαι πως θα περάσεις εσύ καλά, πως θα γίνεις ευτυχισμένος γιατί κακά τα ψέματα, αυτοί οι άλλοι που είπαμε πιο πάνω, πάντα θα έχουν κάτι να πουν. Ακόμη κι’ αν έχεις την πιο άψογη συμπεριφορά πάντοτε θα βρεθεί κάποιο μελανό σημείο για να σε κακολογήσουν. Ζήσε μαθαίνοντας να αγαπάς και λίγο εσένα, όχι μόνο τους άλλους και αν σε κακολογήσουν με για τους με χαρά τους, το σημαντικό είναι να ξέρεις εσύ τον εαυτό σου, να θυμάσαι πάντα πως αξίζεις πολλά αλλά ο κόσμος πάντοτε κάτι κακό θα έχει να πει.

Τρέχουμε μια ζωή ολόκληρη για  να ικανοποιήσουμε όλους τους άλλους, αγνοώντας φυσικά πως καλώς ή κακός σ’ αυτό τον κόσμο ερχόμαστε και φεύγουμε μόνοι. Σίγουρα στην πορεία θα συναναστραφούμε με αρκετούς ανθρώπους όπου έχουμε να δώσουμε και να πάρουμε πολλά, αλλά αυτό που μας μένει είναι ο ίδιος μας ο εαυτός. Ένας εαυτός που ενώ σίγουρα αξίζει τα πάντα, του μιλάμε, σε άπειρες περιπτώσεις, με αυστηρό υφάκι, βρίσκοντας του συνεχώς ελαττώματα και ναι είμαστε επιεικής με κάποιους «άλλους», που κρατάμε στη ζωή μας, χωρίς κανέναν απολύτως λόγο.

                                                                  

Άδικο δεν είναι; Κάπως έτσι τρέχουμε μια ζωή για όλους τους υπόλοιπους εκτός από τον ίδιο μας τον εαυτό. Η πορεία μας, μας οδηγεί στο να σταματήσουμε να τον αγαπάμε και έτσι τον  χάνουμε, υπάρχουμε χωρίς να ζούμε γιατί πολύ απλά ξεχνάμε να κάνουμε πράγματα που αγαπάμε εμείς, αναλώνουμε την ζωή μας που είναι μόνο μια και πολύ-πολύ σύντομη σε καταστάσεις που δεν θα ευχόμασταν κανείς να τις ζήσει. Το μόνο σίγουρο είναι πως όλοι είμαστε πολύ όμορφοι και δεν μας αξίζει να περνάμε τον χρόνο μας μιζεριάζοντας για κάτι που ανήκει πλέον στο παρελθόν. Το μόνο που θα πρέπει να μας απασχολεί είναι πως θα αγαπάμε τον εαυτό μας κάθε μέρα όλο και πιο πολύ, χωρίς να είμαστε και τόσο αυστηροί μαζί του, βλέποντας πάντα και μόνο μπροστά, ποτέ πίσω. Το παρελθόν κανείς, ποτέ και πουθενά δεν κατάφερε να το αλλάξει, το παρόν μπορούμε να το ζήσουμε όπως εμείς γουστάρουμε και το μέλλον ας το αφήσουμε για την ώρα..

Όντως, είναι πολύ πιο εύκολο να γκρινιάζουμε και να βρίσκουμε συνεχώς ελαττώματα σε κάτι για να το αποφύγουμε, παρά να το κοιτάξουμε κατάματα και να το αντιμετωπίσουμε. Ο δεύτερος τρόπος λοιπόν είναι και ο πιο δύσκολος και χρειάζεται θάρρος για να τα καταφέρεις, κάτι που δυστυχώς στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε εκλείπει. Πρέπει όμως να επιστρατεύσουμε ότι μηχανισμό έχουμε μέσα μας και να βρούμε το χαμένο μας θάρρος, γιατί αλλιώς δεν την βγάζουμε καθαρή.

Γι’ αυτό λοιπόν, πρέπει να υπάρχουμε και να ζούμε όπως εμείς θέλουμε λες και δεν υπάρχει αύριο, ούτε επικριτές.. Μόνο άνθρωποι που έχουν έναν κοινό σκοπό και στόχο, να ζουν αγαπώντας τον εαυτό τους χωρίς να τον χάνουν συνεχώς, γιατί αν τον χάνεις συχνά πολύ σύντομα ίσως να μην μπορέσεις να τον βρεις ξανά και στο τέλος να συνηθίσεις να υπάρχεις σπαταλώντας μια ζωή ολάκερη τριγυρνώντας άσκοπα, προσπαθώντας να ανακαλύψεις το νόημα μιας ύπαρξης που κάποτε ίσως να ήθελε να ζήσει πολλά.