"Αν καταφέρεις ν' αγαπήσεις λένε αυτό το μαύρο φως αλλάζει χρώμα"

Πόσες φορές συμβιβαστήκαμε με ότι να ‘ναι καταστάσεις μόνο και μόνο επειδή είχαμε λάθος αντίληψη για το τι αξίζουμε πραγματικά; Τις περισσότερες φορές θεωρούμε πως αξίζουμε πολύ λιγότερα λόγω διαφόρων συγκυριών του παρελθόντος μας.  Λαμβάνουμε τόσα λίγα επειδή πιστεύουμε πως όντως είμαστε για τόσο λίγα. Δεν είναι αλήθεια όμως. Ο πιο σκληρός κριτής για εμάς είναι ο ίδιος μας ο εαυτός, όπου λόγω χαμηλής αυτοπεποίθησης, αυτοεκτίμησης και διαφόρων άλλων καταστάσεων νιώθουμε πως όσες φορές έχουμε πληγωθεί στο παρελθόν συνέβη μόνο και μόνο επειδή αυτό αξίζουμε πραγματικά. Σίγουρα κάποιοι φρόντισαν γι’ αυτό όμως το μόνο σίγουρο είναι πως αξίζουμε πολλά περισσότερα από όσα πιστεύουμε πως προορίζονται για εμάς.

Φυσικό επακόλουθο είναι να μην παίρνουμε ποτέ αυτό που πραγματικά μας αξίζει αλλά αντιθέτως, φοβόμαστε ακόμη και να ζήσουμε βάζουμε τον εαυτό μας στη θέση του θύματος κάθε φορά. Ο κάθε ένας από εμάς είναι μοναδικός με ένα βασικό ελάττωμα.. Δεν αντιλαμβανόμαστε πόσο διαφορετικοί είμαστε και πόσα πολλά αξίζει ο κάθε ένας ξεχωριστά. Απλώς ξοδεύουμε μεγάλο μέρος της ζωής μας με το να συμβιβαζόμαστε σε καταστάσεις όπου δεν μας αρμόζουν θεωρώντας πώς μόνο αυτό είμαστε σε θέση να λάβουμε και τίποτα περισσότερο. Πείθουμε τους εαυτούς μας πως δεν μας αξίζει να είμαστε πραγματικά και ολοκληρωτικά ευτυχισμένοι με κύριο αποτέλεσμα να αφήνουμε άτομα να μας εκμεταλλεύονται ψυχικά σίγουροι πως συμβιβαστήκαμε σε κάτι που δεν μας γεμίζει ψυχικά μόνο και μόνο επειδή αυτό πρέπει να λάβουμε.

Δεν είμασταν πάντα έτσι όμως.. Για κάθε πληγωμένη ψυχή υπάρχουν κάποιοι υπαίτιοι.. Ίσως τις πιο πολλές φορές να φταίμε τους ίδιους μας τους εαυτούς για το καθετί όμως αυτό δεν είναι αλήθεια. Δεν φταίμε για τα πάντα εμείς οι ίδιοι. Ο κάθε άνθρωπος έχει κάτι που τον πονά και ίσως αυτή η πληγή να μην κλείσει και ποτέ. Το θέμα είναι να προχωράς πάντα και μόνο μπροστά, συγχωρώντας πρώτα απ’ όλα τον εαυτό σου για τον χρόνο που ανάλωσες σε ψεύτικες καταστάσεις και σχέσεις δίχως νόημα.

Ξεχάσαμε πώς να είμαστε ευτυχισμένοι αφού νιώθουμε πιο ασφαλείς στο να αποστασιοποιούμαι τον εαυτό μας από τους πάντες και τα πάντα. Το θέμα είναι πως καταλήγουμε μόνοι και τρέμουμε στην ιδέα πως μπορεί κάποιος άλλος να μας αγαπήσει, ίσως να τρομάζουμε στην ιδέα μιας και δεν έχουμε αγαπήσει τον ίδιο μας τον εαυτό πιστεύοντας πως δεν αξίζουμε και πολλά- πολλά και καταλήγουμε πάλι στον ίδιο παρονομαστή, να φοβόμαστε ακόμη και την ίδια τη ζωή.

Αυτό γίνεται επειδή πληγωθήκαμε πολύ και βαθιά τότε που πιστεύαμε πως είμαστε άτρωτοι και τίποτα δεν μπορεί να μας «ρίξει» κάτω. Τότε ήταν που βρέθηκαν άτομα όπου με το πρόσχημα του ενδιαφέροντος και της αγάπης ποδοπάτησαν τον συναισθηματικό μας κόσμο και μας γέμισαν πληγές που δεν μας άφηναν να κλείσουμε μάτι το βράδυ, γεμίζοντας το μαξιλάρι μας δάκρυα, από αυτά που πονάνε και νιώθουμε πως τα μάτια μας δεν θα στεγνώσουν ποτέ ξανά. Τότε ήταν που αποφασίσαμε να γίνουμε πιο σκληροί, πως δεν θα αφήσουμε ποτέ ξανά και κανέναν να μας γεμίσει τόσες πληγές, ξεχνώντας βέβαια και την αξία του να σηκώνεσαι όταν σε ρίχνουν κάτω, κάθε φορά προσπαθώντας πάντα για το καλύτερο, αυτό που θα σε βοηθήσει να βρεις την δύναμη να συνεχίσεις αγνοώντας τις τόσες φορές που έχεις στενοχωρηθεί στο παρελθόν και να συνεχίσεις να χαμογελάς κοιτώντας τους ανθρώπους κατευθείαν στα μάτια πιστεύοντας πως το καλό πάντα έρχεται.