Για το «Διάφανο Κρίνο» που βιάστηκε να μας αφήσει..

Τις τελευταίες μέρες τα «Διάφανα Κρίνα» έχουν την τιμητική τους. Για έναν λόγο διόλου ευχάριστο. Ο Θάνος Ανεστόπουλος έφυγε για ένα ταξίδι πολύ μακρινό και δυστυχώς για όλους εμάς χωρίς επιστροφή. Ακριβώς έτσι όπως το είχε προβλέψει μέσα από ένα όμορφο τραγούδι το οποίο πάει κάπως έτσι: «θα πεθάνω ένα πένθιμο του Φθινοπώρου δείλι..» και ήταν μόλις 49 ετών.

Χειμώνα γεννήθηκε, φθινόπωρο έφυγε χωρίς να παραιτηθεί στιγμή, με το τσιγάρο του στο στόμα. Τον Μάιο του 2015 ανακοίνωσε στην προσωπική του σελίδα πως πάσχει από μεταστατικό καρκίνο των οστών, που όπως φάνηκε στην πορεία στέρησε στον ίδιο τη ζωή και σε όλους εμάς την δυνατότητα να λάβουμε πολλά ακόμα απ’ τον καλλιτέχνη με το μελαγχολικό βλέμμα και την μπάσα, ζεστή φωνή γεμάτη συναίσθημα.

Ξέρετε κάτι, όταν ακούς ξανά και ξανά έναν καλλιτέχνη έχεις την ψευδαίσθηση πως τον γνωρίζεις κιόλας και πως αν τύχει και τον δεις κάπου θα νιώθεις τόσο οικεία όπου θα θέλεις να τον φωνάξεις με το μικρό του όνομα. Γι’ αυτό λοιπόν πολλοί από εμάς, στο άκουσμα του θανάτου του, κλάψαμε. Κλάψαμε πολύ λες και έχουμε χάσει κάποιο άτομο που γνωρίζουμε καλά και για το οποίο θα θέλαμε να γίνει μια εξαίρεση να γίνει καλά και να το γιορτάζαμε όλοι μαζί με μια τεράστια συναυλία η οποία τελικά δε θα γίνει ποτέ. Γιατί κακά τα ψέματα ο Θάνος είχε πολλά ακόμη να δώσει στην Ελληνική Ροκ μουσική σκηνή.

Η κληρονομιά όμως που άφησε πίσω του είναι τόση ώστε να μας επιτρέψει να τον ακούμε για δεκαετίες ταξιδεύοντας με την ζεστή του φωνή και τους υπέροχους στίχους όλο νόημα, χρώματα και τώρα πια νοσταλγία για μια φωνή όπου σίγησε για πάντα. Ποιος ξέρει όμως, ίσως εκεί πάνω τώρα πια, που είναι πολλοί να γίνονται μουσικά πάρτι κάθε βράδυ και να συμμετέχουν όλοι οι αγαπημένοι μας, όπως, ο Θάνος, Ο Παύλος, Ο Νίκος,  ο Μάνος και ο Νικόλας. Μαζεύτηκαν πολλοί και ίσως να μην πρέπει να στενοχωριόμαστε τόσο πολύ γιατί μάλλον οι μέρες τους θα είναι γεμάτες από μουσική, τραγούδια και γέλια.

Σίγουρα το μόνο που θα ήθελε είναι να ακούμε ξανά και ξανά τα αριστουργηματικά κομμάτια των «Διάφανων Κρίνων» ταξιδεύοντας σε μέρη όπου μόνο η μουσική μπορεί να σε πάει και γιατί όχι ίσως όταν ρίχνει καμία ματιά εδώ κάτω να σχηματίζεται στο πρόσωπο του ένα ζεστό χαμόγελο γεμάτο ικανοποίηση αφού θα προσπαθούμε με μανία να μάθουμε όσο πιο καλά μπορούμε όλους του τους στίχους βάζοντας ξανά και ξανά και ξανά το ίδιο τραγούδι να παίζει.

Για εμάς τους νεότερους, ο Θάνος μας, έφυγε πριν τον γνωρίσουμε καλά -  καλά. Αυτός ο μελαγχολικός ροκάς «κοιμήθηκε» σε μια εποχή όπου η μουσική αλλά και εμείς οι απλοί ακροατές και λάτρεις της μουσικής, τον είχαμε πραγματική ανάγκη μιας και σίγουρα θα συνέχιζε για πολλά χρόνια ακόμη να μας διδάσκει ποίηση, θάρρος και μουσική. Γι’ αυτό λοιπόν μιας και «σκιές ονείρων είμαστε, σύννεφα που περνούμε, βάλτε να πιούμε!» Πάντα, ακούγοντας τα Διάφανα ας ταξιδεύουμε σε άλλους κόσμους με την φωνή και το συναίσθημα του Θάνου μας.

Καλά να περνάς και καλά μουσικά ταξίδια εκεί πάνω.. Α και μην ξεχάσεις να δώσεις χαιρετίσματα και στα υπόλοιπα αλάνια!